معرفی سریال دندون طلا

سریال «دندون طلا» یه مینی سریال دیدنی و خاص به کارگردانی و نویسندگی استاد داوود میرباقریه که سال 1394 تو شبکه نمایش خانگی پخش شد و برگرفته از تئاتر معروف خودش با همین اسمه. این سریال، قصه آدم هایی رو روایت می کنه که تو دل نمایش های روحوضی و سیاه بازی تهران قدیم، دنبال عشق، انتقام و یه لقمه نون می گردن. اگه دنبال یه کار متفاوت و پر از حس و حال ایرانی هستین، سریال دندون طلا رو از دست ندین.

داستان سریال دندون طلا یه جورایی شبیه یه سفر به قلب تهران قدیمه، جایی که زندگی تو قهوه خونه ها و تماشاخونه ها جریان داشت و آدم ها با همه سادگی و پیچیدگیشون، سعی می کردن از پس مشکلات بربیان. داوود میرباقری که استاد مسلم روایت قصه های اصیل ایرانیه، تو این کار هم مثل همیشه کولاک کرده و یه اثر هنری عمیق و پر از ظرافت رو بهمون هدیه داده. این سریال، فقط یه قصه ساده نیست؛ یه جور ادای دین به هنر نمایش های سنتی ایرانه، یه مرثیه برای روحوضی و سیاه بازی که دارن تو هیاهوی زندگی مدرن گم می شن. بیاین با هم قدم به قدم وارد دنیای پر رمز و راز دندون طلا بشیم و ببینیم چی تو چنته داره.

یه نگاه کلی به شناسنامه دندون طلا

قبل از اینکه بریم سراغ جزئیات داستان و شخصیت ها، خوبه یه شناخت کلی از این مینی سریال داشته باشیم. سریال دندون طلا یه کار معمولی نیست، پشتش یه دنیا فکر و هنر خوابیده:

• عنوان کامل: دندون طلا
• نوع اثر: مینی سریال نمایش خانگی
• کارگردان و نویسنده: داوود میرباقری (همون کارگردان مختارنامه و امام علی!)
• تهیه کننده: مهران برومند
• سال تولید و پخش: 1394
• تعداد قسمت ها: 10 قسمت
• پلتفرم پخش: شبکه نمایش خانگی (که اون موقع هنوز خیلی نوپا بود)

این سریال تو همون سال پخش، حسابی سر و صدا کرد و نشون داد که میرباقری حتی تو فضای نمایش خانگی هم می تونه کارهای درجه یک بسازه. مینی سریال دندون طلا با ده قسمت، یه داستان جمع و جور ولی پرمحتوا رو روایت می کنه و اجازه نمی ده حوصله تون سر بره. هر قسمتش مثل یه قطعه پازله که شما رو بیشتر جذب خودش می کنه.

خلاصه داستان: حکایت عشق، خیانت و نغمه های روحوضی

جونم براتون بگه که داستان سریال دندون طلا از یه جای خیلی معمولی شروع می شه، اما کم کم پیچیده و عمیق می شه. همه چیز از حلبی آبادهای قدیم تهران شروع می شه، جایی که «نیره» (با بازی ستاره اسکندری) یه دختر مهاجر و دست فروش، همراه پدر مریضش زندگی می کنه و روزگار می گذرونه. یه روز، سر یه درگیری با یه پاسبان بدچشم، نیره فرار می کنه و اتفاقی سر از یه قهوه خونه درمیاره. این قهوه خونه، پاتوق لات و لوت های شهر و صاحبش هم کسی نیست جز «قنبر دیزلی»، معروف به «دندون طلا» (با بازی مهدی فخیم زاده).

قنبر، این آدم گنده لات ولی با رگه هایی از جوانمردی، به نیره پناه می ده و کم کم دل به دلش می بنده. نیره هم از مرام و معرفت قنبر خوشش میاد و این آشنایی تبدیل به یه عشق آتشین می شه. اما افسوس که این عشق، سرانجامی جز بارداری نیره نداره و قنبر دیزلی، بعد از فروکش کردن تب و تاب عشقش، زیر بار مسئولیتش نمی ره و بچه رو انکار می کنه! اینجاست که شعله های انتقام تو دل نیره جوونه می زنه.

حالا سال ها می گذره و سرنوشت «بلبل»، پسر نیره که صدای خوشی داره (با بازی حامد بهداد)، با «عنایت» (حمیدرضا آذرنگ)، همون سیه باز نمایش ها، گره می خوره. همون سیه بازی که تمام وجودش رو برای نمایش های روحوضی گذاشته. با تغییر و تحولات زمانه، تماشاخونه ها هم از رونق میفتن و این سرنوشت بلبل و عنایت رو دوباره به قنبر دیزلی پیوند می ده. قصه دندون طلا یه جورایی یه داستان رستم و سهراب وار هم داره؛ با این تفاوت که اینجا رستم داستان، یه کمی فرو مایه و طمع کار از آب درمیاد! این سریال نشون می ده چطور زخم های کهنه، می تونن تو طول سال ها عمیق تر بشن و سرنوشت آدم ها رو به بازی بگیرن. خلاصه داستان دندون طلا کامل، پر از اتفاقات غیرمنتظره و لحظات عاطفیه که شما رو میخکوب می کنه.

(توجه: اگه هنوز سریال دندون طلا رو ندیدید و نمی خواید داستان براتون لو بره، این بخش رو با احتیاط بخونید. هرچند سعی شده از جزئیات پایانی خودداری بشه، اما گره های اصلی داستان برای درک بهتر معرفی، ذکر شده اند.)

بازیگرانی که جان بخشیدند به دندون طلا

یکی از برگ های برنده سریال دندون طلا، انتخاب بازیگراشه. داوود میرباقری همیشه تو انتخاب بازیگر وسواس خاصی داره و این بار هم گل کاشته. بیاین با هم نگاهی بندازیم به بازیگران دندون طلا و نقش های کلیدیشون:

مهدی فخیم زاده در نقش قنبر دیزلی (دندون طلا)

اگه بگیم فخیم زاده برای این نقش ساخته شده بود، اغراق نکردیم. قنبر دیزلی یه شخصیت پیچیده اس؛ یه جور لات و لوتی که ته دلش یه ذره جوانمردی داره، اما غرور و خودخواهی هم تو وجودش رخنه کرده. مهدی فخیم زاده دندون طلا رو با تمام وجودش بازی کرده. اون با گریم سنگین و بازی پرقدرتش، قنبر رو طوری جلوی چشم میاره که هم ازش متنفر می شی و هم یه جاهایی دلت براش می سوزه. در نسخه تئاتری این نقش رو داریوش ارجمند بازی کرده بود، اما فخیم زاده با تفسیر خودش از این نقش، یه کاراکتر فراموش نشدنی رو خلق کرده.

ستاره اسکندری در نقش نیره

نیره، قهرمان تراژیک قصه ماست. دختری زجرکشیده که عشقش رو از دست می ده و تمام زندگیش رو وقف انتقام و بزرگ کردن پسرش می کنه. ستاره اسکندری دندون طلا رو طوری بازی کرده که از همون لحظه اول باهاش همذات پنداری می کنی. این نقش پر از احساسات متناقض بود: عشق، نفرت، امید، ناامیدی… و ستاره اسکندری به بهترین شکل از پسش بر اومده. اصلا همین بازی درخشانش بود که تو جشن حافظ کلی جایزه و تشویق براش آورد.

حامد بهداد در نقش بلبل

حامد بهداد دندون طلا رو با همه شور و هیجانی که تو بازیش داره، به نمایش گذاشته. بلبل، پسر نیره، همون رستم قصه است که ناخواسته وارد یه بازی پیچیده میشه. صدای خوش بلبل، یه جورایی نمادی از هنر روحوضیه که داره تو دل ناملایمات روزگار، سعی می کنه زنده بمونه. بازی بهداد، یه جور حس معصومیت و در عین حال، سرکشی رو به این نقش داده که تماشاییه.

حمیدرضا آذرنگ در نقش عنایت (سیه باز)

عنایت، قلب تپنده بخش هنری سریال دندون طلا است. یه سیه باز قدیمی که عاشق نمایش های روحوضیه و برای زنده نگه داشتن این هنر جون کنده. حمیدرضا آذرنگ دندون طلا رو با بازی قدرتمند و لحن شیرینش، به یکی از دوست داشتنی ترین شخصیت های سریال تبدیل کرده. دیالوگ هاش در مورد روحوضی و دغدغه هاش برای این هنر، واقعا به دل می شینه و حسابی فکر آدم رو درگیر می کنه.

دیگر بازیگران کلیدی

غیر از این چهار نفر، یه عالمه بازیگر کاربلد دیگه هم تو دندون طلا حضور دارن که هر کدومشون نقش خودشون رو عالی بازی کردن:

• باران کوثری: در نقش یه شخصیت مکمل اما تاثیرگذار.
• سیروس گرجستانی: با اون نقش های خاص و شیرینش.
• نادر سلیمانی: که همیشه یه جورایی فضای طنز رو وارد کار می کنه.
• سیامک صفری: با بازی های عمیق و پر فکرش.
• بهناز جعفری: که خودش هم قبلاً تو نسخه تئاتری دندون طلا نقش نیره رو بازی کرده بود، اینجا در نقش خواهرخوانده نیره ظاهر شده.

تیم بازیگری دندون طلا واقعا تیم قوی و حرفه ایه و همین باعث شده هر شخصیتی، حتی نقش های کوچیک، جون بگیره و تو ذهن مخاطب بمونه.

از صحنه تئاتر تا قاب تلویزیون: نگاهی به اقتباس دندون طلا

یکی از ویژگی های مهم سریال دندون طلا، اقتباسی بودنشه. این سریال، در واقع نسخه تصویری نمایشیه که خود داوود میرباقری سال 1378 با همین اسم روی صحنه تئاتر برده بود و اون موقع هم حسابی سروصدا کرد و جزو پرفروش ترین تئاترهای اون دوره بود.

تاریخچه نمایش تئاتر دندون طلا

نمایش دندون طلا سال 78 به مدت پنج ماه هر شب تو تئاتر شهر اجرا شد و گاهی اوقات حتی روزی دو بار! این یعنی یه موفقیت فوق العاده برای یه تئاتر. اون موقع داریوش ارجمند نقش قنبر دیزلی رو بازی می کرد و ستاره اسکندری هم مثل الان، نقش نیره رو به عهده داشت. این نمایش با استقبال عجیب و غریبی از طرف مردم و منتقدها مواجه شد و حتی فروشش هم تو اون زمان، مبلغ قابل توجهی بود.

تغییرات کلیدی در اقتباس

بعد از گذشت حدود 16 سال، میرباقری تصمیم گرفت این نمایشنامه موفق رو به مینی سریال تبدیل کنه. این تغییر مدیوم (از صحنه تئاتر به قاب تلویزیون) چالش های خودش رو داشت. مهم ترین تغییر، عوض شدن بازیگر نقش قنبر دیزلی بود؛ این بار مهدی فخیم زاده به جای داریوش ارجمند، این نقش رو ایفا کرد که البته با موفقیت هم همراه بود. بهناز جعفری هم که قبلا بعضی شبا نقش نیره رو بازی می کرد، تو سریال نقش خواهرخوانده نیره رو به عهده گرفت.

چالش ها و مزایای اقتباس

اقتباس از یه کار تئاتری همیشه سخته. تئاتر یه مدیوم خاصه با ریتم و حرکات موزون خودش، که ممکنه تو قاب تلویزیون یه کمی اغراق آمیز به نظر بیاد. رقبای ما هم به این نکته اشاره کردن که شاید موفقیت سریال دندون طلا به اندازه نمایش تئاتریش نبود، چون فضای تئاتر برای اون ریتم و حرکات موزون، مناسب تره. تو سریال، به خاطر نزدیک بودن دوربین، بعضی از این اغراق ها ممکنه یه کمی از دلنشین بودن کار کم کنه.

اما خب، مزایای اقتباس هم کم نیست. با ساخت سریال، دندون طلا به دست مخاطبای خیلی بیشتری رسید و این باعث شد یه نسل جدید هم با این داستان و این سبک هنری آشنا بشن. میرباقری قبلاً هم با فیلم «ساحره» از داستان «عروسک پشت پرده» صادق هدایت اقتباس کرده بود، پس این کار براش تازگی نداشت و توش استادی کرد.

سبک و سیاق داوود میرباقری: هنرمندی در دل دیالوگ ها و موسیقی

هر کی آثار داوود میرباقری رو بشناسه، می دونه که امضای اون تو دیالوگ نویسی و فضاسازیشه. دندون طلا هم از این قاعده مستثنی نیست و درخشش خاصی تو این بخش ها داره.

دیالوگ نویسی فاخر و کنایی

داوود میرباقری تو دیالوگ نویسی یه استاد تمامه. دیالوگ های سریال دندون طلا پر از معنی، کنایه و تمثیله. یه جورایی شبیه ضرب المثل های خودمونه. مثلاً جایی که قنبر دیزلی می گه: «اونایی که لایه اوزون شون سوراخه، حق ندارن پا بذارن تو قهوه خونه ی اوس قنبر.» این دیالوگ، با ترکیب واژه های مدرن و کهن، یه فضای خاص و بامزه ایجاد می کنه. میرباقری خودش گفته که دنبال زبانی عمیق تر و کنایی تره و از ادبیات فارسی برای خلق دیالوگ های خاص خودش الهام می گیره.

«منم زجر کشیدم. تیپا خوردم. توسری خوردم. حیرون و ویلون، یکه و تنها، گم شدم تو جنگلی که درختاش سیمانیه، گُلاش کاغذیه، میوه هاش پلاستیکیه، سبزه هاش نقاشیه، آدماش کوکیه، حیووناش ماسک آدم دارن، اما خودمو گم نکردم که، ناامید نشدم، خودمو نکشتم که، گشتم و گشتم تا یه آدمی پیدا کردم که ماسک به صورت نداشت، زبونمو می فهمید… .»

این دیالوگ ها اصلاً تصنعی نیستن، بلکه باعث زیبایی زبان و زنده نگه داشتن ادبیات فارسی می شن. شنیدنشون هم لذت بخشه و هم آدم رو به فکر وا می داره.

موسیقی و ترانه سرایی: روح دندون طلا

اگه بخوایم از مهم ترین وجه تمایز سریال دندون طلا بگیم، حتماً باید به ترانه ها و تصنیف هاش اشاره کنیم. این سریال یه جورایی یه «شبه موزیکال» محسوب می شه، چون ترانه ها نقش پررنگی تو پیشبرد داستان دارن. شخصیت ها گاهی به جای دیالوگ، با ترانه های بداهه با هم حرف می زنن، گاهی ترانه ها قصه رو جلو می برن و گاهی هم فقط برای فضاسازی و ایجاد حس و حال خاص استفاده می شن.

ترانه سراهای این اثر، خانم هنگامه مفید بودن. اسم ایشون برای خیلی از ما یادآور خاطرات شیرین ترانه های کودکانه است. ایشون دختر غلامحسین خان مفید، از نامداران نمایش تهران قدیم هستن و چه کسی بهتر از ایشون می تونست این ترانه ها رو خلق کنه؟ موسیقی متن گوش نواز فردین خلعتبری هم که دیگه جای خود داره و حسابی به فضای سریال کمک کرده. جالبه بدونید که نوازنده ها سر صحنه بودن و موسیقی رو به صورت زنده می نواختن، نه اینکه تو استودیو ضبط بشه. این یعنی اصالت تمام و کمال!

فضاسازی تاریخی و فرهنگی

داوود میرباقری دندون طلا رو طوری ساخته که حسابی شما رو به دهه چهل و هفتاد شمسی می بره. بازسازی فضای اون سال ها، از چالش های اصلی کار بوده. اما خب، میرباقری و تیمش از پسش بر اومدن و یه فضای باورپذیر و دلنشین رو خلق کردن. این فضاسازی، به همراه دیالوگ ها و موسیقی، سریال رو تبدیل به یه اثر هنری کامل کرده.

روحوضی و سیاه بازی: قلب تپنده دندون طلا

سریال دندون طلا فراتر از یه داستان عاشقانه یا انتقامیه. این سریال، در واقع یه مرثیه برای نمایش های سنتی روحوضی و سیاه بازی ایرانه که دارن فراموش می شن. میرباقری با هوشمندی، این هنرها رو تو دل داستانش جا داده و سعی کرده یه تلنگر بهمون بزنه.

اهمیت نمایش های سنتی

نمایش های روحوضی و سیاه بازی، از قدیمی ترین و تاثیرگذارترین شیوه های نمایش تو ایرانه که قدمتشون به ششصد سال می رسه. این نمایش ها فقط برای سرگرمی نبودن؛ بلکه تو دل طنز و خنده های سیاه باز، اعتراضات و دغدغه های مردم نسبت به مسائل اجتماعی رو هم می شد دید. سیاه باز، با اون لحن خاص و طنزش، به نوعی صدای مردم بود.

دندون طلا به مثابه یک مرثیه

قصه دندون طلا، بیش از هر چیز، قصه عنایت و سیاه بازی و سوگواری برای نمایش روحوضیه. میرباقری از زبان عنایت، دغدغه های خودش رو مطرح می کنه: «اینا سیابازی نمی خوان. ما رو دست شون موندیم، باد کردیم، می خوان یه جور آبرومندی سرمونو زیر آب کنن… اینا می خوان روحوضی رو ویترینی کنن، آثار باستانی کنند، نَفَس روحوضی خیابونه.» این دیالوگ نشون می ده که چقدر این کارگردان بزرگ، نگران از بین رفتن هویت و اصالت نمایش ایرانیه.

با گنجوندن نمایش هایی مثل «چهل گیس» و «خاقان و سیاه» تو سریال، میرباقری سعی می کنه یه یادی از این میراث هنری دیرین کنه و قدمی برای احیای هویت نمایش ایرانی برداره. نمایش روحوضی دندون طلا فقط یه صحنه گذرا نیست، بلکه بخش مهمی از روح و هویت سریاله.

ژانر و تحلیل محتوایی: درامی اجتماعی-هنری با رگه های طنز و تراژدی

بعضی ها سریال دندون طلا رو تو ژانر کمدی دسته بندی می کنن، اما این تعریف واقعاً نارس و عجیب وغریبه. درسته که سریال لحظات مفرح و خنده دار کم نداره، مخصوصاً تو قسمت های میانی، اما بار تراژیکش، خصوصاً تو قسمت های آخر، اون قدر سنگینه که به سختی می شه اسم کمدی روش گذاشت.

نه فقط کمدی، بلکه یک سوگواره

ژانر دندون طلا رو باید یه درام اجتماعی-هنری دونست که توش رگه های قوی طنز و تراژدی به چشم می خوره. میرباقری با الهام از شیوه های کهن نمایش فارسی، انتقادها و دردهای جامعه رو گاهی تو قالب طنز و خنده پنهان می کنه تا زهرش رو بگیره. اما ته قصه، یه سوگواری عمیق برای آدم ها و هنرهایی که دارن فراموش می شن، حس می شه.

درون مایه های اصلی

مینی سریال دندون طلا پر از درون مایه های عمیق و مهمیه:

• عشق و خیانت: پایه های اصلی داستان روی این دو مفهوم بنا شده.
• انتقام: موتور محرک شخصیت نیره و وقایع بعدی.
• هویت و بقای هنر: دغدغه اصلی عنایت و بخش فرهنگی سریال.
• عدالت و بی عدالتی: که تو سرنوشت شخصیت ها حسابی بازی می کنه.

این سریال نشون می ده که چطور عشق می تونه به نفرت تبدیل بشه و چطور هنر، حتی تو سخت ترین شرایط، می تونه راهی برای بقا پیدا کنه یا اینکه زیر بار مشکلات، کمر خم کنه. رابطه قنبر و بلبل، همون استعاره رستم و سهراب وار که قبل تر بهش اشاره کردیم، عمق تراژیک کار رو بیشتر می کنه.

بازخوردها و جوایز: از منتقدان تا جشن حافظ

سریال دندون طلا وقتی پخش شد، هم بین مردم و هم بین منتقدها حسابی سروصدا به پا کرد. استقبال عمومی تو شبکه نمایش خانگی خوب بود و منتقدها هم اکثراً از کارگردانی میرباقری، دیالوگ نویسی و بازی بازیگرها تعریف کردن.

جوایز و نامزدی ها

این سریال تو شانزدهمین جشن حافظ، حسابی خوش درخشید و نامزدی های زیادی به دست آورد:

• نامزدی بهترین بازیگر مرد درام: برای حمیدرضا آذرنگ و حامد بهداد
• نامزدی بهترین کارگردانی و فیلم نامه نویسی: برای داوود میرباقری

اما برگ برنده دندون طلا تو جشن حافظ، جایزه بهترین بازیگر زن درام بود که به ستاره اسکندری دندون طلا رسید. ایشون با این جایزه، گوی سبقت رو از رقبای قدری مثل ترانه علیدوستی و پریناز ایزدیار (بازیگران سریال شهرزاد) ربود که نشون دهنده کیفیت بالای بازی ایشون تو این نقشه.

با اینکه سریال دندون طلا به اندازه نمایش تئاتریش تو اوج قرار نگرفت، اما جوایز و بازخوردهای مثبتی که گرفت، نشون می ده که یه کار ارزشمند و قابل احترامه.

نقاط قوت و ضعف سریال (دیدگاه نقادانه)

هر اثر هنری، مثل یه سکه دو رو داره؛ نقاط قوت و ضعف. سریال دندون طلا هم از این قاعده مستثنی نیست و با اینکه یه کار درخشانه، اما میشه یه جاهایی هم بهش خرده گرفت.

نقاط قوت

اگه بخوایم از خوبی هاش بگیم، لیست بلندبالایی داریم:

• کارگردانی بی نظیر میرباقری: استادانه روایت کردن یه داستان پیچیده و پرکشش.
• بازی های درخشان: خصوصاً مهدی فخیم زاده، ستاره اسکندری، حامد بهداد و حمیدرضا آذرنگ که جون دادن به شخصیت ها.
• دیالوگ نویسی فوق العاده: پر از تمثیل، کنایه و حکمت که به ادبیات فارسی هم کمک می کنه.
• موسیقی و ترانه های روح نواز: که بخش جدانشدنی از هویت سریاله و خیلی هم قشنگه.
• عمق فرهنگی و ادای دین به نمایش های بومی: که باعث میشه سریال فراتر از یه سرگرمی ساده باشه.
• فضاسازی تاریخی: که حسابی شما رو به تهران قدیم می بره.

نقاط ضعف

با همه این خوبی ها، چند تا نکته هم هست که شاید بشه به عنوان ضعف ازشون یاد کرد (البته این ها بیشتر نظرات منتقدان و مقایسه با نسخه تئاتریه):

• اغراق در برخی بازی ها: بعضی منتقدان معتقدن که به خاطر تفاوت مدیوم تئاتر و تلویزیون، بعضی حرکات و بازی ها (مثلاً نقش زن پوش نمایش ها) تو قاب دوربین، یه کمی اغراق آمیز به نظر میاد و ممکنه برای همه مخاطبان دلچسب نباشه. چون تو تئاتر این اغراق ها طبیعی تر و پذیرفتنی تره.
• ریتم متفاوت با نسخه تئاتری: به نظر می رسه که شاید بستر تئاتر برای این ژانر ریتمیک، مناسب تر بود. ریتم موزون و حرکات نمایش های روحوضی، شاید تو صحنه تئاتر هماهنگی بیشتری با مخاطب برقرار می کرد تا تو قاب تلویزیون.

در نهایت، این ها جزئیاتی هستن که از ارزش کلی سریال دندون طلا کم نمی کنن. این سریال با همه فراز و نشیب هاش، هنوز هم یه کار متفاوت و جذاب تو کارنامه میرباقری محسوب می شه.

نتیجه گیری: دندون طلا؛ اثری متفاوت در کارنامه میرباقری

خب، رسیدیم به آخر قصه ما و معرفی سریال دندون طلا. اگه بخوایم یه جمع بندی نهایی داشته باشیم، باید بگیم سریال دندون طلا یه اثر هنری عمیق و پر از ظرافته که داوود میرباقری با استادی تمام خلقش کرده. شاید این سریال به بزرگی و وسعت کارهای تاریخی میرباقری مثل مختارنامه نباشه، اما یه جایگاه ویژه تو کارنامه اش داره و نشون می ده که ایشون حتی تو یه مینی سریال جمع و جور هم می تونن شاهکار کنن.

این سریال نه فقط یه قصه سرگرم کننده، بلکه یه تلنگر جدیه بهمون که حواسمون به میراث هنری و فرهنگی خودمون باشه. دندون طلا، با اون دیالوگ های فاخر، موسیقی دلنشین، بازی های پرقدرت و از همه مهم تر، ادای دین به نمایش های روحوضی و سیاه بازی، شما رو تو یه سفر فرهنگی و هنری غرق می کنه. دیدن این سریال، به همه کسایی که دنبال یه کار متفاوت، پرمحتوا و با اصالت ایرانی هستن، حسابی توصیه می شه. پس اگه هنوز ندیدینش، وقتشه که برین سراغش و حسابی ازش لذت ببرین!