خلاصه کتاب شهرها و سینما ( نویسنده باربارا منل )

کتاب «شهرها و سینما» اثر باربارا منل یک سفر هیجان انگیز به دنیای پیچیده و درهم تنیده ی شهر و پرده ی نقره ای است که نشان می دهد این دو همیشه دست در دست هم بوده اند؛ سینما از همان اول کارش، یعنی از لحظه ی نمایش «افکت قطار» تا امروز، آینه ای برای انعکاس زندگی شهری و فضاهای گوناگون اون بوده. این کتاب یک منبع عالی برای هر کسیه که می خواد ارتباط عمیق بین این دو پدیده رو درک کنه. باربارا منل در این کتاب با رویکردی متفاوت و جامع، این رابطه رو از جنبه های مختلف بررسی می کنه و به ما نشون می ده که چطور شهرها تو فیلم ها نفس می کشند و چطور فیلم ها شهرها رو برای ما تعریف می کنند.

سینما از روزی که متولد شد، همیشه یه پای ثابتش شهر بود. اصلا انگار نمی شد فیلمی ساخت و از شهر حرفی نزد، حتی اگه قصه تو روستا یا دل طبیعت می گذشت، باز هم شهر یه جورایی توی ناخودآگاه مخاطب حضور داشت. «شهرها و سینما» یه کتاب کامله که بهمون کمک می کنه این ارتباط رو بهتر بفهمیم. باربارا منل (Barbara Mennel) نویسنده ی این کتاب، با یه نگاه تیزبینانه و دقیق، ریز به ریز این رابطه ی عمیق رو از جنبه های مختلف بررسی می کنه؛ از اینکه چطور مدرنیته و شهرهای بزرگ باعث تولد سینما شدند، تا اینکه چطور فیلم ها تونستن روح شهر رو به تصویر بکشند و حتی چطور شهرهای جنگ زده و محله های حاشیه ای توی قاب دوربین جای می گیرند.

این کتاب خیلی بیشتر از یه معرفی ساده ی فیلم یا یه لیست از بناهای تاریخی توی سینماست. منل با یه رویکرد نظری و تحلیلی، بهمون یاد می ده چطور فیلم ها می تونن آینه ای باشن برای دیدن واقعیت ها، آرزوها و حتی ترس های ما از زندگی شهری. کتاب سه بخش اصلی داره که هر کدومش یه گوشه ای از این پازل رو تکمیل می کنه. اگه دوست دارید بدونید چطور لس آنجلس تو «فیلم نوآر» یه شخصیت مرموز و خطرناک می شه، یا چطور پاریس توی «موج نو فرانسه» قلب عاشقان رو به تپش می ندازه، یا اصلا سینمای هنگ کنگ چطور پویایی یه شهر مدرن رو نشون می ده، این کتاب دقیقا برای شماست. در ادامه با هم میریم سراغ یه خلاصه ی مفصل و تحلیلی از این کتاب جذاب.

بخش اول: پیوند تاریخی شهر و سینما (مدرنیته، نوآر و موج نو)

خب، بریم سراغ بخش اول کتاب که مثل یه سفر در زمان می مونه. اینجا باربارا منل بهمون نشون می ده چطور سینما و شهر از همون اول، یعنی از لحظه ی تولدشون، یه رابطه ی تنگاتنگ با هم داشتند. این بخش سه تا فصل داره که هر کدومش روی یه شهر و یه دوره ی مهم سینمایی تمرکز می کنه.

فصل اول: برلین، مدرنیته و تولد فیلم شهری در جمهوری وایمار (۱۹۱۹-۱۹۳۳)

تصور کنید برلین سال های بعد از جنگ جهانی اول، تو دوران جمهوری وایمار. شهری که داشت از نو ساخته می شد، پر از امید و البته کلی چالش. اینجا بود که «فیلم شهری» متولد شد. این فیلم ها نشون دهنده ی برلینی بودند که تازه داشت طعم دموکراسی رو می چشید و غرق در مدرنیته می شد. باربارا منل تو این فصل توضیح می ده که چطور سینما تونست این تغییرات رو توی خودش منعکس کنه. برلین خودش تبدیل شد به یه کاراکتر اصلی توی فیلم ها؛ خیابوناش، کافه هاش، مردمش که هر کدوم درگیر یه جور زندگی جدید بودند. این فصل واقعا جذابه چون بهمون نشون می ده چطور یک شهر می تونه نه فقط یه لوکیشن، بلکه روح و قلب یه فیلم باشه. این فیلم ها واقعاً مثل یه سند تاریخی عمل می کردند که به ما نشون می دادند اون موقع مردم چطور زندگی می کردند و با چه مسائلی درگیر بودند.

مثلاً تو فیلم هایی که از برلین وایمار ساخته می شدند، می دیدیم که چطور معماری جدید، سیستم حمل و نقل عمومی مدرن و حتی سبک زندگی مردم تغییر کرده. شهر داشت شکل و شمایل جدیدی به خودش می گرفت و سینما هم این دگرگونی رو ثبت می کرد. این فیلم ها گاهی اوقات از دموکراسی نوپا و آزادی های جدید حرف می زدند و گاهی هم از سایه های تاریک فقر و بیکاری که هم زمان با مدرنیته، دامن گیر بخش هایی از جامعه می شد. منل با دقت خاصی بررسی می کنه که چطور این فیلم ها نه فقط روایت کننده ی داستان ها، بلکه خودشان بخشی از داستان شهر بودند.

فصل دوم: لس آنجلس، شهر تاریک و قلمرو فیلم نوآر (پس از جنگ جهانی دوم)

حالا بیایید پرواز کنیم به لس آنجلسِ دهه های ۴۰ و ۵۰ میلادی، بعد از جنگ جهانی دوم. اینجا قلمرو «فیلم نوآر» هست. این فیلم ها با اون حال و هوای سیاه و سفید، داستان های کارآگاهی پیچیده، شخصیت های خاکستری و زنانی مرموز و اغواگر، یه جور دیگه ای شهر رو به تصویر می کشیدند. لس آنجلس تو این فیلم ها دیگه اون شهر آفتابی و پر زرق و برق نبود، بلکه تبدیل می شد به یه شهر تاریک و پر از جرم و جنایت، جایی برای ازخودبیگانگی، انزوا و فساد اخلاقی.

باربارا منل تو این فصل می گه که چطور فیلم نوآر، لس آنجلس رو با مفاهیمی مثل خطر، فساد اخلاقی و جنسیت سرکوب شده گره می زنه. شخصیت های تنها که تو خیابونای تاریک پرسه می زنند، مواجهه های اتفاقی با غریبه ها، همه اش بازتاب یه جور ازخودبیگانگیه که سینمای نوآر خیلی خوب نشونش می ده.

فیلم نوآر شهر را با مقولاتی همچون ازخودبیگانگی، انزوا، خطر، فساد اخلاقی و جنسیت سرکوب شده و در عین حال همیشه حاضر پیوند می زند. از خودبیگانگی شخصیت ها ترجمان خود را در حرکت مکرر انسان هایی تنها در امتداد فضاهای شهری و مواجهۀ اتفاقی شان با دیگر شخصیت های تنها می یابد.

یک نمونه ی فوق العاده از این حال و هوا، صحنه ی افتتاحیه فیلم بوسه ی مرگبار (Kiss Me Deadly) ساخته ی رابرت آلدریچ (۱۹۵۵) هست. فیلم با یه زن شروع می شه که جیغ زنان تو یه خیابون بی نام و نشون داره فرار می کنه. بعد یه مرد سوارش می کنه و پلیس بهشون مشکوک می شه. بعدتر سروکله ی گانگسترها پیدا می شه و زن کشته می شه. این صحنه خیلی خوب اون حس اتفاقات تصادفی و خطری که همیشه توی شهر نوآری کمین کرده، رو منتقل می کنه. کارآگاه مایک هامر، کاراکتر اصلی فیلم، هم نماد همین آدمای تنهایی هست که توی این شهر بزرگ و بی رحم دنبال حقیقت می گردند.

منل اینجا به نظریات گئورگ زیمل (Georg Simmel) جامعه شناس آلمانی هم اشاره می کنه. زیمل از مفهوم «دلزدگی» تو کلان شهر حرف می زنه. می گه زندگی تو شهرای بزرگ با اون همه محرک و جنب و جوش، باعث می شه آدم یه جور بی تفاوتی عاطفی پیدا کنه. شخصیت های فیلم نوآر، مخصوصاً اون زنان افسونگر، دقیقا همین دلزدگی رو نشون می دن. اونا از شدت لذت جویی و هیجانات شدید، به یه حالتی از بی حسی می رسند که اعصابشون دیگه واکنش نمی ده. اینجاست که می بینیم چطور یه نظریه جامعه شناسی، به ما کمک می کنه تا عمق یه ژانر سینمایی رو بهتر درک کنیم.

فصل سوم: پاریس، شهر عشق و الهام بخش موج نو سینمای فرانسه (اواخر دهۀ ۱۹۵۰ و اوایل دهۀ ۱۹۶۰)

بعد از اون فضای تاریک لس آنجلس، بیایید بریم سراغ پاریس، شهر نور و عشق! اواخر دهه ۵۰ و اوایل دهه ۶۰ میلادی، «موج نو سینمای فرانسه» راه افتاد. یه گروه از فیلمسازان جوان و شورشی، مثل ژان لوک گدار (Jean-Luc Godard)، فرانسوا تروفو (François Truffaut) و کلود شابرول (Claude Chabrol)، تصمیم گرفتند از قواعد استودیویی فرار کنند و فیلم هاشون رو توی خیابون های واقعی شهر، با آدم های واقعی بسازند.

پاریس اینجا نه فقط یه لوکیشن زیبا، بلکه خودش یه شخصیت اصلی تو فیلم هاست. خیابوناش، کافه هاش، پل هاش، همه شون شاهد داستان های عاشقانه و پرشور بودند. گدار یه جمله ی معروف داره که می گه: «من معتقدم که در سینما فقط این داستان های عاشقانه هستند که می توانند وجود داشته باشند.» و راست هم می گفت، خیلی از فیلم های موج نو، داستان های عاشقانه ای داشتند که توی همین فضاهای پاریس شکل می گرفت. شهر یه جوری به بستری برای شکوفایی عشق و احساسات تبدیل می شد.

منل تو این فصل توضیح می ده که چطور این فیلمسازها با دوربین های سبک شون و روش های فیلمبرداری جدید، تونستند روح پاریس رو تسخیر کنند. دیگه خبری از دکورهای عظیم و پرخرج نبود، بلکه خودِ شهر با همه ی جزئیاتش، می شد صحنه ی فیلم. این رویکرد نه فقط از نظر زیبایی شناختی مهم بود، بلکه یه جور شورش علیه سینمای سنتی و یه قدم بزرگ به سمت واقع گرایی توی سینما محسوب می شد. انگار شهر هم با همه ی پویایی و زندگی اش، با فیلمسازها همراهی می کرد تا داستان هاشون رو تعریف کنند.

بخش دوم: از سینمای ملی به سینمای فراملی (مدرنیسم و پست مدرنیسم)

خب، از گذشته ی سینما و شهر که رد شدیم، حالا می رسیم به بخش دوم کتاب که نشون می ده چطور سینما از یه نگاه «ملی» به یه نگاه «فراملی» تغییر پیدا می کنه. اینجا دیگه فیلم ها فقط مال یه کشور خاص نیستند، بلکه دارن مرزها رو رد می کنن و از مدرنیسم به پست مدرنیسم می رسند.

فصل چهارم: هنگ کنگ، صنعت فیلم شهری و پویایی مدرن

حالا بیایید بریم سراغ هنگ کنگ، شهری که خودش نماد پویایی و پیچیدگیه. صنعت فیلم هنگ کنگ یه پدیده ی واقعا جالبه. باربارا منل تو این فصل بهمون نشون می ده که چطور فیلم های هنگ کنگی، با اون همه سرعت، حرکت و اکشن، تونستند پویایی و مدرنیسم این شهر رو به بهترین شکل به تصویر بکشند.

اینجا دیگه صحبت از سینماییه که داره از مدرنیسم به سمت پست مدرنیسم حرکت می کنه. منظور چیه؟ یعنی دیگه یه داستان خطی و منطقی صرف نیست، بلکه با یه عالمه صحنه های پر زرق و برق، فضاهای شلوغ و درهم برهم شهری، و یه جور حس سرگشتگی توی کلان شهر روبه رو هستیم. فیلم های هنگ کنگی با ژانرهای متنوع شون، از فیلم های اکشن جان وو (John Woo) گرفته تا درام های وونگ کار وای (Wong Kar-wai)، همگی یه جور حس زندگی شهری رو توی خودشون دارن که واقعاً منحصر به فرده. این فیلم ها، هنگ کنگ رو نه فقط یه شهر، بلکه یه تجربه ی حسی برای مخاطب به تصویر می کشند.

فصل پنجم: شهر ویران شده، شهر دوپاره: برلین، بلفاست و بیروت

خب، از پویایی هنگ کنگ که بگذریم، می رسیم به یه بخش کمی تلخ تر اما فوق العاده مهم. این فصل به شهرهایی می پردازه که زخم جنگ و تقسیم رو به دوش می کشند. شهرهایی مثل برلین، بلفاست و بیروت که هر کدومشون یه داستان پر از رنج و مقاومت رو توی دل خودشون دارن. باربارا منل توضیح می ده که چطور سینما تونسته این زخم های اجتماعی و تاریخی رو توی قاب دوربینش منعکس کنه.

دیدن تصاویر این شهرها تو فیلم ها واقعا تأثیرگذاره. دیوارهای تقسیم، خانه های ویران شده، مردمانی که سعی می کنند زندگی عادی خودشون رو تو دل ویرانی ها ادامه بدن. این فیلم ها نشون می دن که چطور یه شهر می تونه پاره پاره بشه، اما روحش همچنان زنده ست. این فصل کمک می کنه تا از طریق سینما، با تاریخ پر فراز و نشیب این شهرها و مردمانشون همذات پنداری کنیم و درک عمیق تری از پیامدهای جنگ و درگیری به دست بیاریم. سینما اینجا فقط سرگرمی نیست، بلکه یه ابزار قویه برای ثبت تاریخ و نشون دادن درد و رنج انسان ها.

فصل ششم: شهر ایده آل و غیرایده آل در آینۀ سینما

فصل ششم خیلی جالبه، چون درباره ی شهرهایی حرف می زنه که شاید فقط تو خیال ما وجود داشته باشن یا برعکس، شهرهایی که کابوس واقعی هستند. منظورم «آرمان شهرها» (Utopia) و «پادآرمان شهرها» (Dystopia) هست. سینما همیشه یه بستر فوق العاده برای به تصویر کشیدن این نوع شهرها بوده.

باربارا منل تو این فصل نشون می ده که چطور سینما می تونه آرزوهای ما رو برای یه شهر بی نقص و ایده آل، یا برعکس، ترس های ما رو از یه شهر فاسد و کنترل شده، به تصویر بکشه. فیلم های علمی-تخیلی پر از نمونه های آرمان شهری یا پادآرمان شهری هستند. مثلاً فیلم هایی که شهری رو نشون می دن که همه چیز توش خوب و مرتبه، یا برعکس، شهری که توسط یه سیستم دیکتاتوری کنترل می شه و مردم هیچ آزادی ندارن. این بازنمایی ها چه واقع گرایانه باشن و چه تخیلی، همگی جنبه هایی از خواسته ها، ترس ها و دغدغه های انسان رو نسبت به فضاهای شهری نشون می دن. این فصل واقعاً ذهن آدم رو باز می کنه تا به این فکر کنه که شهر ایده آل ما چیه و از چه نوع شهری می ترسیم.

بخش سوم: فضاهای حاشیه ای و پدیده جهانی شدن

رسیدیم به بخش سوم و آخر کتاب، جایی که باربارا منل سراغ فضاهای حاشیه ای شهر و پدیده ی جهانی شدن می ره. این بخش هم مثل بخش های قبلی پر از نکات تازه و جالبه که نشون می ده شهر فقط برج ها و خیابون های اصلی نیست، بلکه کلی گوشه و کنج دیگه هم داره.

فصل هفتم: گتوها و محله های فقیرنشین: بازنمایی گروه های اجتماعی حاشیه ای

توی هر شهر بزرگی، کنار اون همه زرق و برق و زندگی لوکس، محله هایی هم هستن که بهشون می گیم «گتوها» یا محله های فقیرنشین. جاهایی که آدمایی زندگی می کنن که شاید تو مرکز توجه نباشن، اما تجربه هاشون از زندگی شهری، خیلی عمیق و پر از حرفه. باربارا منل تو این فصل، فیلم هایی رو بررسی می کنه که به زندگی این گروه های حاشیه ای می پردازند.

این فیلم ها نشون می دن که چطور زندگی تو این محله ها، روی هویت و تجربه ی آدم ها تاثیر می ذاره. از درگیری های روزمره برای بقا گرفته تا امیدها و آرزوهایی که تو دل سختی ها جوونه می زنند. شهر اینجا دیگه فقط یه بستر نیست، بلکه خودش یه نیروی تعیین کننده ست که زندگی آدم ها رو شکل می ده. سینما با نشون دادن این واقعیت ها، به ما کمک می کنه تا همدلی بیشتری با این گروه های اجتماعی داشته باشیم و از پشت پرده ی زندگی شهری، به ابعاد کمتر دیده شده ی اون نگاه کنیم. این فصل یه جورایی صدای اونایی هست که معمولاً شنیده نمی شه.

فصل هشتم: شهر جهانی و فرایند جهانی شدن: مهاجرت، پناهندگان و هویت

فصل آخر کتاب، می ره سراغ یه موضوع خیلی مهم و امروزی: «جهانی شدن» و تاثیرش روی شهر و آدما. دنیای امروز دیگه یه دهکده ی جهانی شده و شهرها هم روز به روز جهانی تر می شن. منل تو این فصل، به ما نشون می ده که چطور سینما، پدیده هایی مثل سفر، مهاجرت، پناهندگی و کارگران غیرقانونی رو توی بسترهای شهری مختلف به تصویر می کشه.

فرض کنید یه مهاجر از یه کشور دیگه، وارد یه شهر بزرگ و ناآشنا می شه. تجربه اش از این شهر چیه؟ هویتش چطور تحت تاثیر قرار می گیره؟ فیلم هایی که تو این زمینه ساخته می شن، خیلی خوب این حس سرگشتگی، تلاش برای جا افتادن، و چالش های فرهنگی رو نشون می دن. شهر اینجا تبدیل می شه به یه نقطه ی تلاقی فرهنگ ها و آدم ها، جایی که هویت ها مدام در حال تغییر و شکل گیری اند. این فصل بهمون کمک می کنه تا ابعاد انسانی و اجتماعی جهانی شدن رو از زاویه ی دید سینما بهتر بفهمیم و به مشکلات و تجربیات آدم هایی که در این مسیر قرار می گیرند، بیشتر فکر کنیم.

نتیجه گیری و دیدگاه های آتی

خب، به آخر سفرمون با کتاب «شهرها و سینما» رسیدیم. باربارا منل تو این کتاب واقعاً سنگ تموم گذاشته و یه اثر جامع و عمیق رو خلق کرده که به ما نشون می ده رابطه ی شهر و سینما چقدر پیچیده و چندبعدیه. از همون ابتدا که سینما با «افکت قطار» خودش رو به دنیا معرفی کرد، تا الان که «اِفکت فاوِلا» یا همون تصویر محله های فقیرنشین، موضوع خیلی از فیلم ها شده، این دو تا همیشه با هم در ارتباط بودند.

این کتاب فقط یه خلاصه ی تاریخی یا یه معرفی فیلم نیست، بلکه یه تحلیل عمیقه که به ما یاد می ده چطور از دریچه ی سینما، شهر رو با همه ی پستی و بلندی هاش، با همه ی زیبایی ها و زشتی هاش، و با همه ی آدم هاش ببینیم. منل با مثال های متعدد و تحلیل های دقیق، نشون می ده که چطور سینما هم آینه ی شهر بوده و هم یه نیروی شکل دهنده به تصور ما از شهر.

خلاصه بگم، اگه دانشجو هستید (مخصوصاً تو رشته هایی مثل سینما، شهرسازی، جامعه شناسی یا معماری)، اگه عاشق سینمایید و دوست دارید فیلم ها رو عمیق تر ببینید، یا حتی اگه دنبال یه دیدگاه جدید درباره ی شهرها هستید، خوندن این کتاب از نون شب براتون واجب تره! «شهرها و سینما» یه اثر ضروریه که بهتون کمک می کنه نگاهتون رو هم به شهر و هم به سینما، خیلی غنی تر و عمیق تر کنید. این کتاب فقط یه راهنما نیست، یه دعوتنامه ست برای فکر کردن به دنیای اطرافمون.

مؤخره ی کتاب، با اشاره به «اِفکت قطار» (نمایش اولین فیلم برادران لومیر که باعث ترس تماشاگران شد) و «اِفکت فاوِلا» (بازنمایی محلات حاشیه ای مثل فاولاهای برزیل در سینما)، مسیرهای پژوهشی آینده رو هم نشون می ده. این یعنی این مبحث تموم نشده و هنوز جای کار و تحقیق زیاد داره.

جملات برگزیدۀ کتاب شهرها و سینما (نقل قول های کلیدی)

بعضی وقت ها چند جمله می تونن عصاره ی یه کتاب رو نشون بدن. این ها چند تا از نقل قول های جذاب از کتاب «شهرها و سینما» هستند که حسابی به فکر فرو می برنتون:

سینماتوگراف شهر را به عرصۀ حکمرانی خود بدل کرده، و کرۀ زمین را به زیر سیطرۀ خود در آورده است… سینماتوگراف خیلی مؤثرتر از موعظه های انسانی فرزانه به همه کس نشان داده است که واقعیت چیست. (آندری بِلی ۱۹۰۸)

این جمله از همون اول نشون می ده که سینما چقدر قدرت داره تا واقعیت رو به ما نشون بده و حتی روی درک ما از شهر حکمرانی کنه.

می توانی لس آنجلس را هم به جرمِ دست داشتن در جنایت ها متهم کنی… (ریچارد شیکل)

این نقل قول خیلی خوب حس و حال «فیلم نوآر» و لس آنجلس تاریک رو نشون می ده، جایی که شهر خودش یه همدست تو جرم و جنایته.

من معتقدم که در سینما فقط این داستان های عاشقانه هستند که می توانند وجود داشته باشند. (ژان لوک گدار)

گدار، یکی از پایه های «موج نو فرانسه»، با این حرفش نشون می ده چقدر داستان های عاشقانه و احساسات انسانی برای سینما مهمن، مخصوصاً وقتی تو دل یه شهر مثل پاریس اتفاق می افتن.

معرفی مترجمان و ناشر

تا یادم نرفته، بگم که این کتاب ارزشمند رو دو تا مترجم خوب، نوید پورمحمدرضا و نیما عیسی پور، با دقت و وسواس زیاد به فارسی برگردوندن. انصافاً کار سختیه ترجمه ی کتاب های تخصصی مثل این، و اونا حسابی از پسش بر اومدن. ناشر این کتاب هم نشر بیدگل هست که توی حوزه ی کتاب های نظریه سینما و مطالعات فرهنگی، واقعاً کارهای درخشانی داره. اگه اهل اینجور کتاب ها هستید، حتماً یه نگاهی به بقیه ی کارهای نشر بیدگل هم بندازید.

کتاب های مشابه و مرتبط برای مطالعه بیشتر

اگه این کتاب براتون جذاب بود و دوست دارید بیشتر توی این حوزه ها کنکاش کنید، چند تا کتاب دیگه هم هستن که می تونن حسابی به کارتون بیان و دیدتون رو بازتر کنن:

• جهان فلسفی استنلی کوبریک: اگه به تحلیل عمیق فیلم ها و فلسفه ی پشت کارهای کارگردان های بزرگ علاقه دارید، این کتاب می تونه یه انتخاب عالی باشه.
• ماتریکس: یه کتاب دیگه که بهتون کمک می کنه تا از دریچه ی فلسفی و جامعه شناختی به دنیای پیچیده ی فیلم ها نگاه کنید.
• شناخت سینما: یه کتاب پایه و اساسی برای هر کسی که می خواد با اصول و مفاهیم سینما آشنا بشه و یه جورایی الفبای این هنر رو یاد بگیره.
• سینه فیلیا و تاریخ یا وزیدن باد بین درخت ها: این کتاب هم به رابطه ی بین سینما و تاریخ می پردازه و نشون می ده چطور فیلم ها می تونن تاریخ ساز باشن.
• شنیدن شهر: اگه دوست دارید از جنبه های دیگه هم به شهر نگاه کنید، مخصوصاً از بُعد صدا و حس شهر، این کتاب می تونه خیلی روشنگر باشه.

این کتاب ها می تونن مکمل خوبی برای «شهرها و سینما» باشن و بهتون کمک کنن تا دایره ی مطالعاتتون رو توی این زمینه ی جذاب گسترش بدید.