تاکسی هوایی برای استفاده عموم؟

تاکسی هوایی؛ رویای پرواز بر فراز ترافیک و رسیدن سریع به مقصد، مدت هاست که ذهن خیلی ها را مشغول کرده. اما واقعاً چقدر این رویا به واقعیت نزدیکه و آیا ما هم می توانیم روزی مثل تاکسی های زمینی، یک تاکسی هوایی بگیریم؟ در کوتاه مدت، پاسخ منفیه؛ اما چشم انداز آینده نشان دهنده پتانسیل زیادی برای دسترسی گسترده تر، البته با چالش های فراوان است.

هیچ کس از ترافیک خوشش نمی آید. ساعت ها نشستن توی ماشین، بوق زدن های بی امان، آلودگی هوا و وقت های از دست رفته، همه ما را به فکر چاره ای برای خلاص شدن از این وضعیت انداخته است. اینجا دقیقاً جایی است که ایده تاکسی هوایی مثل یک ناجی ظاهر می شود. تصور کنید صبح از خواب بیدار می شوید و به جای اینکه نگران ترافیک اتوبان باشید، می دانید که قرار است سوار یک خودروی پرنده شوید و در چشم بر هم زدنی به مقصد برسید. خیلی هیجان انگیز به نظر می رسد، نه؟

اما آیا این فقط یک فانتزی علمی-تخیلی است یا واقعاً داریم به سمتی می رویم که تاکسی های هوایی بخشی از زندگی روزمره ما شوند؟ و از آن مهم تر، آیا این سرویس ها فقط برای افراد خیلی پولدار خواهند بود یا واقعاً برای استفاده عموم مردم طراحی می شوند؟ اینها سوالاتی هستند که شاید بارها از خودتان پرسیده باشید. بیایید با هم به دنیای هیجان انگیز تاکسی های هوایی سفر کنیم و ببینیم چه خبر است.

تاکسی هوایی چیه؟ از رؤیای دیروز تا فناوری های امروز

قبل از اینکه خیلی توی جزئیات غرق بشیم، بد نیست اول بفهمیم اصلاً منظور از تاکسی هوایی چیه. شاید فکر کنید منظورمون همون جت های شخصی خیلی لوکس یا هلیکوپترهای بزرگ و پرسروصداست. اما نه، قضیه یه کم فرق می کنه.

تعریف و تاریخچه: یه نگاه به گذشته، یه نگاه به آینده

اصطلاح ایرتاکسی یا تاکسی هوایی چیز جدیدی نیست. سال ها پیش هم در ایران و هم در کشورهای دیگه، هواپیماهای کوچیک یا هلیکوپترهایی بودند که به صورت چارتر یا دربست، مسافرها رو جابه جا می کردند. اینها معمولاً برای مسافرت های کاری فوری یا دسترسی به مناطق دورافتاده استفاده می شدند و خب، خیلی هم گرون بودند. پس قاعدتاً برای استفاده عموم نبودند.

اما تاکسی هوایی مدرن که امروز ازش حرف می زنیم، یه سرویس کاملاً متفاوته. اینها معمولاً با وسایل نقلیه الکتریکی عمودپرواز یا همون eVTOLها (Electric Vertical Take-Off and Landing) کار می کنند. یعنی چی؟ یعنی مثل هلیکوپتر می تونند عمودی پرواز کنند و فرود بیان، اما از موتورهای الکتریکی استفاده می کنند. تصور کنید یه کوادکوپتر خیلی بزرگ که می تونه چند نفر مسافر رو جابه جا کنه. اینها همون خودروهای پرنده آینده مون هستند که قراره ترافیک رو دور بزنند!

فناوری های جذاب پشت پرده تاکسی های هوایی

خب، چطور ممکنه همچین چیزی؟ قطعاً کلی تکنولوژی پیچیده پشت این ایده هست که قراره سفر ما رو متحول کنه:

• موتورهای الکتریکی و هیبریدی: دیگه خبری از سروصدای زیاد و دود سیاه هلیکوپترها نیست. این موتورها هم کم صدا هستند و هم دوستدار محیط زیست.
• باتری های پرقدرت و شارژ سریع: بزرگترین چالش این وسایل، عمر باتری و برد پروازی شونه. شرکت ها دارن حسابی روش کار می کنند که بتونیم با یه بار شارژ، مسیر طولانی تری رو بریم.
• پرواز خودکار و هوش مصنوعی: شاید در آینده نزدیک خلبانی در کار نباشه! سیستم های خودکار با هوش مصنوعی می تونند مسیر رو انتخاب کنند و با بالاترین ایمنی ما رو به مقصد برسونند.
• مواد سبک و آیرودینامیک پیشرفته: برای اینکه این وسایل بتونند سبک و سریع پرواز کنند، از مواد فوق سبک و طراحی های آیرودینامیک جدید استفاده میشه.

مزایای پرواز با تاکسی هوایی: یه نفس راحت از ترافیک!

حالا که فهمیدیم تاکسی هوایی چیه و چه فناوری هایی داره، بیایید ببینیم چه خوبی هایی می تونه برای ما داشته باشه، مخصوصاً اگه واقعاً برای استفاده عموم باشه:

زمان سفر کمتر، زندگی بهتر

اول از همه، زمان! کیه که دلش نخواد ترافیک های اعصاب خوردکن رو دور بزنه؟ با تاکسی هوایی، سفرهایی که توی شهر ساعت ها طول می کشه، ممکنه توی چند دقیقه انجام بشه. این یعنی وقت بیشتری برای کارهایی که دوست داریم، مثل بودن کنار خانواده یا انجام دادن تفریحات مورد علاقه.

اینجوری شهرهای شلوغ و پرترافیک نفسی تازه می کنند و ارتباط بین نقاط کلیدی شهری و حتی شهرهای نزدیک هم خیلی راحت تر و سریع تر میشه. دیگه نیازی نیست برای یه سفر کوتاه بین شهری، ساعت ها توی جاده بمونیم. به جای اینکه خسته و کلافه به مقصد برسیم، با انرژی و سرحال می تونیم کارهای دیگه رو شروع کنیم. فکرش رو بکنید، چقدر از استرس روزانه مون کم میشه!

رونق اقتصادی و شغل های جدید

فکر نکنید فقط مسافرها سود می برند. این صنعت جدید می تونه کلی شغل جدید ایجاد کنه؛ از ساخت و تولید این هواگردها گرفته تا نگهداری و تعمیراتشون، و حتی توسعه زیرساخت ها. از مهندسین و طراحان گرفته تا کارگران تولید، اپراتورهای کنترل ترافیک هوایی، و کارکنان ورتیکال پورت ها، همه اینها نیازمند نیروی انسانی ماهر هستند.

شهرهای کوچیک تر و مناطق توریستی هم که دسترسی بهشون سخته، می تونند با ایرتاکسیها رونق پیدا کنند. گردشگرها با سرعت و راحتی بیشتری به این مناطق میرسند و این خودش باعث توسعه صنعت گردشگری و ایجاد درآمد برای مردم محلی میشه. این یعنی یه چرخه اقتصادی جدید و پربازده که می تونه هزاران فرصت تازه ایجاد کنه و به اقتصاد کشور کمک بزرگی بکنه.

محیط زیست پاک تر، آسمان آبی تر

چون این وسایل عمدتاً برقی هستند، آلودگی هوا و سروصداشون به مراتب از هلیکوپترها و هواپیماهای قدیمی کمتره. این خودش یه گام بزرگ برای داشتن شهرهایی با هوای پاک تر و آسمونی آبی تره. واقعاً عالی میشه اگه بتونیم نفس راحتی بکشیم و دیگه نگران ریزگردها و آلودگی های ماشینی نباشیم. کاهش مصرف سوخت های فسیلی هم یعنی کمک به مبارزه با تغییرات اقلیمی و داشتن یه زمین سالم تر برای نسل های آینده.

تصور کنید دیگه صدای گوش خراش هلیکوپترها روی سر شهر نیست و به جای اون، صدای آروم موتورهای الکتریکی رو می شنوید. این نه تنها برای گوش های ما، بلکه برای آرامش روانی شهروندان هم مفید خواهد بود. این یعنی یه محیط شهری با کیفیت زندگی بالاتر که همه ازش لذت می برند.

بهبود خدمات عمومی و اورژانس

یه کاربرد خیلی مهم دیگه هم در بخش اورژانس و امداده. تصور کنید توی یه حادثه یا موقعیت اورژانسی، یه بیمار رو چقدر سریع تر میشه به بیمارستان رسوند یا تیم های امداد رو به مناطق صعب العبور فرستاد. اینجوری جون آدم های بیشتری نجات پیدا می کنه. در مواقع بلایای طبیعی، مثل سیل یا زلزله، تاکسی هوایی می تونه نقش حیاتی در رساندن کمک های اولیه، دارو، غذا و نجات افراد داشته باشه. این قابلیت، به تنهایی، می تونه توجیه بزرگی برای سرمایه گذاری در این حوزه باشه.

همچنین برای خدمات پستی سریع، انتقال نمونه های آزمایشگاهی حساس یا حتی جابه جایی متخصصین به پروژه های دورافتاده، ایرتاکسی می تونه یه گزینه عالی باشه. دیگه نیازی نیست برای رسیدن به یه نقطه دورافتاده، ساعت ها توی مسیرهای خاکی یا کوهستانی رانندگی کرد؛ کافیه سوار بشی و توی کمترین زمان به مقصد برسی.

چالش های پیش روی استفاده عمومی از تاکسی هوایی: موانع کلیدی

خب، تا اینجا همه چیز قشنگ و رویایی به نظر می رسه. اما هر تکنولوژی جدیدی چالش های خودش رو داره. وقتی حرف از تاکسی هوایی برای استفاده عموم می زنیم، مشکلات خیلی جدی تری هم مطرح میشه که نمی تونیم نادیده شون بگیریم.

هزینه بالا و مقرون به صرفه بودن: جیب ما چقدر پره؟

شاید بزرگترین سد راه عمومی شدن تاکسی هوایی، هزینه های سرسام آور اونه. تولید این هواگردها، ساخت ورتیکال پورت ها (محل های پرواز و فرود عمودی در شهرها)، و نگهداریشون، همگی خیلی گرون تموم میشه. فکرش رو بکنید، یه دونه eVTOL ممکنه به اندازه چندتا ماشین لوکس قیمت داشته باشه، خب انتظار نداریم که هر کسی بتونه یکی از اینا رو بخره یا حتی به راحتی ازش استفاده کنه.

شرکت هایی مثل Volocopter اعلام کردند که شاید ۱۵ دقیقه پرواز با تاکسی هوایی، حدود ۳۵۰ دلار هزینه داشته باشه. خب، با این قیمت، آیا میشه انتظار داشت قشر متوسط یا پایین جامعه هم بتونند ازش استفاده کنند؟ قطعاً نه! فعلاً این یه امتیاز لوکس برای ثروتمندانه. تا زمانی که این هزینه ها به شدت کاهش پیدا نکنه، استفاده عمومی از تاکسی هوایی بیشتر شبیه به یک رویا خواهد بود.

زیرساخت و لجستیک پیچیده: آسمان هم مثل خیابون شلوغ میشه؟

تصور کنید هر روز هزاران خودرو پرنده توی آسمون شهرهای ما پرواز می کنند. برای این کار، کلی زیرساخت لازم داریم که ساختنشون هم زمان بره و هم پرهزینه:

• ورتیکال پورت ها: اینها نقاط مشخص و ایمن برای بلند شدن و فرود آمدن هستند که باید توی نقاط استراتژیک شهر ساخته بشن. یعنی روی پشت بوم برج ها، یا فضاهای خالی توی شهر.
• دالان های هوایی اختصاصی: مسیرهای پروازی مشخص توی آسمون که هواگردها با هم برخورد نکنند. این یعنی باید آسمون شهر رو هم مثل خیابون ها خط کشی کنیم!
• شبکه برق رسانی قوی: برای شارژ سریع باتری های این وسایل. خب، خودتون می دونید که شبکه برق شهری ما چقدر پتانسیل داره که این همه بار رو تحمل کنه.
• سیستم های مدیریت ترافیک هوایی پیشرفته (ATM): یه سیستم هوشمند و فوق العاده دقیق برای کنترل تمام این پروازها، تا از هرگونه حادثه جلوگیری بشه.

اینها همه نیاز به سرمایه گذاری های عظیم و برنامه ریزی های شهری داره که باید از همین الان شروع بشه و تا عملیاتی شدن کاملش، سال ها طول می کشه.

قوانین، مقررات و پذیرش اجتماعی: هزارتوی پرواز!

آسمون برخلاف زمین، هنوز کلی قانون و مقررات جدید برای تاکسی هوایی نیاز داره. مثلاً:

• استانداردهای ایمنی جدید برای eVTOLها؛ چون اینها نه هواپیما هستند و نه هلیکوپتر.
• چه کسی می تونه خلبان اینها باشه؟ (یا اپراتورهای سیستم های خودکار) آیا نیاز به گواهینامه خلبانی سنتی هست یا یه نوع گواهینامه جدید؟
• قوانین مربوط به حریم هوایی، مناطق پرواز ممنوع و مالکیت. مثلاً آیا تاکسی هوایی می تونه از بالای خونه ما پرواز کنه؟
• مسئولیت حقوقی در صورت حادثه، پوشش بیمه ای و…

تازه، باید دید مردم چقدر این تکنولوژی رو قبول می کنند. آیا از پرواز می ترسند؟ آیا از آلودگی بصری یا صوتی (حتی اگه کم باشه) شکایت می کنند؟ حریم خصوصی شون چی میشه وقتی یه خودرو پرنده از بالای سرشون رد میشه؟ اینها همه سوالاتیه که باید قبل از شروع به کار این سیستم ها، جواب قانع کننده ای براشون پیدا بشه.

امنیت (Safety & Security): سایه تهدیدهای پنهان

وقتی پای فناوری های پیشرفته در میون باشه، همیشه نگرانی های امنیتی هم وجود داره. سیستم های خودکار تاکسی هوایی می تونند هدف حملات سایبری قرار بگیرند و هکرها ممکنه کنترلشون رو به دست بگیرند. علاوه بر این، باید فکر خرابکاری ها و مسائل تروریستی هم بود؛ مثلاً استفاده از این وسایل برای مقاصد غیرقانونی. برای همین، نظارت لحظه ای، فناوری های نوین امنیت سایبری و هماهنگی میان نهادهای امنیتی، دفاعی و اجرایی خیلی مهمه. کوچیکترین سهل انگاری می تونه فاجعه بار باشه و اعتماد عمومی رو از بین ببره.

توانمندی صنعتی و بومی سازی: وابستگی یا خودکفایی؟

برای کشورهایی که می خواهند توی این صنعت مستقل باشند، توسعه فناوری و تولید داخلی این هواگردها و زیرساخت ها یه چالش بزرگه. این کار نیاز به سرمایه گذاری توی تحقیق و توسعه، جذب متخصصین و حمایت از شرکت های دانش بنیان داره. اگه بخوایم همیشه وابسته به فناوری و تولید کشورهای دیگه باشیم، هم هزینه هامون بالا میره و هم توی بلندمدت استقلال تکنولوژیکی نخواهیم داشت. پس بومی سازی تاکسی هوایی می تونه یه هدف مهم باشه.

وضعیت تاکسی هوایی: از پروازهای جهانی تا قدم های ایران

حالا بیایید ببینیم دنیا کجای کاره و توی کشور خودمون چه اتفاقاتی افتاده. این بخش به ما یه تصویر واقع بینانه از مسیری که طی شده و مسیری که در پیش داریم، میده.

غول های پرنده در جهان: کیا پیشتاز هستند؟

شرکت های زیادی توی دنیا حسابی دارن روی تاکسی هوایی کار می کنند. مثلاً Volocopter توی آلمان، Joby Aviation توی آمریکا، Ehang توی چین، و Lilium توی اروپا. اینها نمونه هایی از شرکت هایی هستند که پروتوتایپ های خودشون رو ساختند و حتی پروازهای آزمایشی هم داشتند. این شرکت ها میلیاردها دلار سرمایه گذاری کردند تا بتونند این رویا رو به واقعیت تبدیل کنند.

شهرهایی مثل دبی، سنگاپور و لس آنجلس هم پیشگام آزمایش و پیاده سازی این سیستم ها هستند. دبی حتی اولین پرواز آزمایشی یه پهپاد مسافربری رو در سال ۲۰۱۷ انجام داد. این یعنی رقابت توی این حوزه خیلی جدیه. پیش بینی ها هم میگن بازار جهانی حمل و نقل هوایی پیشرفته تا سال ۲۰۴۰ می تونه بین ۱۰۰ میلیارد تا ۱.۵ تریلیون دلار ارزش داشته باشه! این اعداد نشون میده که چقدر پتانسیل اقتصادی توی این صنعت وجود داره.

شرکت آلمانی Volocopter اعلام کرده که برای ۱۵ دقیقه پرواز با تاکسی هوایی، حدود ۳۵۰ دلار هزینه دریافت خواهد کرد. این یعنی حداقل در مراحل اولیه، تاکسی هوایی بیشتر یک سرویس لوکس خواهد بود تا خدمتی برای استفاده عموم.

تاکسی هوایی در ایران: از گذشته تا امروز

کشور ما هم از این قافله عقب نمونده. قبل از انقلاب، شرکت هایی مثل ایرتاکسی و پارس ایر، خدمات هواپیمای سبک دربست رو ارائه می دادند. اینها همون معنی اولیه ایرتاکسی بودند. اما تاکسی هوایی با مفهوم مدرنش (یعنی eVTOLها و خودروهای پرنده)، چند سالیه که دوباره سر زبون ها افتاده.

یادتونه که سال ۹۹ بحث ورود ایرتاکسی ها به ایرلاین های کشور مطرح شد؟ حتی اون موقع دو فروند بالگرد توی منطقه آزاد ارس به پرواز درآمدند. بعد هم خبرهایی از مجوز برای فرودگاه های مهرآباد و امام خمینی، یا آغاز به کار توی فرودگاه پیام و شهر سمنان شنیدیم. اما فعلاً این طرح توی همه فرودگاه ها عملی نشده و هنوز راه زیادی داریم. بیشتر این پروازها با هواپیماهای سبک سنتی هستند، نه با eVTOLهای جدید.

مرکز پژوهش های مجلس هم توی یه گزارش جامع، به الزامات توسعه تاکسی هوایی در ایران اشاره کرده. اونها میگن توی کوتاه مدت، این تاکسی ها اولویت استفاده عمومی ندارند و توی میان مدت، می تونه روی گردشگری و خدمات اجتماعی (مثل اورژانس هوایی) تمرکز بشه. این یه دیدگاه واقع بینانه و منطقیه.

تحریم ها، کمبود بودجه، زیرساخت های تخصصی ناکافی و کندی توی قانون گذاری، همه چالش های خاص ایران توی این حوزه اند. با این حال، شرکت های دانش بنیان داخلی هم بیکار ننشستند و دارن روی ساخت کوادکوپترهای مسافربری کار می کنند. هرچند که تبدیل نمونه های اولیه به محصول نهایی که بتونه مسافر جابه جا کنه، هنوز فاصله زیادی داره. آقای ادریس نگارش، مسئول گروه هوایی معاونت علمی ریاست جمهوری، هم گفته بود که برای حمل و نقل درون شهری با کوادکوپترها، هنوز فاصله زیادی تا تحقق واقعی داریم؛ چون هم فناوریش پیچیده تره و هم مسائل ایمنی و قوانینش نیاز به کار بیشتر داره.

کارشناس ها هم میگن که نیاز داریم سند جامع توسعه هوافضای کشور اصلاح بشه و قوانین مربوط به پهپادهای مسافربری تدوین بشه. تا وقتی که چارچوب قانونی و زیرساختی قوی نباشه، هر قدمی که برداشته بشه، خیلی کند پیش میره. برای همین، همکاری سازمان هواپیمایی کشوری و سایر نهادها، خیلی مهمه.

ایران پیشرو یا محتاط؟

با توجه به همه اینها، آیا ایران می تونه پیشتاز تاکسی هوایی باشه؟ شاید توی بخش هواپیماهای سبک و سنتی که ظرفیتش رو داریم، بتونیم سریع تر پیش بریم و با استفاده از فرودگاه های کوچک تر، خدمات ایرتاکسی رو گسترش بدیم. اما توی بخش کوادکوپترهای مسافربری پیشرفته (eVTOLها) که دنیا هم تازه در اول راهه، باید قدم های محتاطانه تری برداریم و روی توسعه فناوری و زیرساخت ها تمرکز کنیم. باید بستر مناسب برای شرکت های دانش بنیان فراهم بشه تا بتونند ایده هاشون رو به محصول تبدیل کنند.

واقعیت اینه که برای تبدیل شدن به یه پیشرو توی این حوزه، نیاز به سرمایه گذاری های سنگین، حمایت دولتی پایدار، جذب تکنولوژی های روز و البته پذیرش اجتماعی داریم. مسیری که آسون نیست، اما غیرممکن هم نیست. باید دید برنامه ریزان ما چقدر جدی به این موضوع نگاه می کنند و چقدر حاضرند برای آینده حمل ونقل سرمایه گذاری کنند.

مسیر دستیابی به استفاده عمومی واقعی و پایدار

پس چطور می تونیم این رویا رو به واقعیت نزدیک تر کنیم؟ اینکه تاکسی هوایی واقعاً برای استفاده عموم باشه و فقط یه اسباب بازی برای پولدارها نباشه، نیاز به یه نقشه راه جدی داره و همکاری همه بخش ها رو می طلبه.

نقش کلیدی دولت و مشارکت بخش خصوصی

مثل همیشه، دولت و بخش خصوصی باید دست به دست هم بدن. دولت با سرمایه گذاری توی زیرساخت ها، قانون گذاری درست و اصولی و حمایت از تحقیق و توسعه، و بخش خصوصی با نوآوری و آوردن سرمایه، می تونند این صنعت رو جلو ببرند. دولت باید یه چشم انداز بلندمدت داشته باشه و از این صنعت نوپا حمایت کنه تا بتونه روی پای خودش بایسته. مثلاً میشه زمین های مناسب برای ورتیکال پورت ها رو اختصاص بده یا مشوق های مالیاتی برای شرکت های تولیدکننده در نظر بگیره.

مدل های کسب وکار نوآورانه

شاید به جای اینکه هر کس بخواد یه تاکسی هوایی بخره، بتونیم از مدل های اشتراکی (Ride-sharing) استفاده کنیم. یعنی مثل اسنپ یا تپسی، یه ایرتاکسی رو رزرو کنیم و با بقیه مسافرها به مقصد برسیم. اینجوری هزینه ها هم کمتر میشه و طیف وسیع تری از مردم می تونند ازش استفاده کنند. یا شاید در ابتدا با خدمات لوکس شروع کنیم و کم کم با کاهش هزینه ها، به سمت خدمات عمومی تر حرکت کنیم.

یکی از مدل های دیگه، استفاده از این سیستم برای حمل بار اولیه و خدمات ویژه (مثل اورژانس هوایی) هست و وقتی فناوری بالغ تر شد و هزینه ها کمتر شد، به تدریج خدمات مسافربری عمومی رو هم اضافه کنیم. این رویکرد تدریجی می تونه ریسک ها رو کاهش بده و به جامعه زمان بده تا با این تغییرات کنار بیاد.

توسعه استانداردها و چارچوب های قانونی بین المللی و بومی

باید استانداردهای پروازی و قانونی مشخصی، هم توی سطح بین المللی و هم داخلی، تدوین بشه تا همه چیز امن و منظم باشه. سازمان های هوانوردی جهانی دارن روی این استانداردها کار می کنند و ما هم باید خودمون رو با اونها هماهنگ کنیم. علاوه بر این، باید قوانین بومی خودمون رو هم با توجه به شرایط خاص کشورمون تدوین کنیم. این چارچوب ها باید همه جنبه ها رو پوشش بده؛ از ایمنی پرواز و نگهداری تا مسائل حریم خصوصی و مسئولیت حقوقی.

آموزش و فرهنگ سازی

مردم هم باید با این تکنولوژی آشنا بشن و بهش اعتماد کنند. آموزش عمومی و شفاف سازی در مورد ایمنی و مزایای تاکسی هوایی، خیلی مهمه. اگه مردم نترسند و به این سیستم اعتماد کنند، خیلی راحت تر می تونیم اون رو توی جامعه جا بندازیم. میشه کمپین های اطلاع رسانی برگزار کرد، فیلم های آموزشی ساخت و حتی پروازهای آزمایشی عمومی ترتیب داد تا مردم از نزدیک با این فناوری آشنا بشن.

نتیجه گیری: از رویا تا واقعیت – دورنمای تاکسی هوایی برای همه

خب، رسیدیم به آخر داستان. آیا تاکسی هوایی برای استفاده عموم یک رویای دور از دسترسه؟ در حال حاضر، بله. در کوتاه مدت، قطعاً نه. همانطور که دیدیم، هزینه های بالا و پیچیدگی زیرساخت ها، مانع بزرگی برای دسترسی همگانی در زمان فعلی هستند.

در میان مدت، شاید برای قشر خاصی از جامعه، مثلاً توی بخش گردشگری لوکس، یا خدمات اورژانسی که جون انسان ها در میونه، بتونه کاربردی باشه. اینجا، زمان و سرعت، ارزش بیشتری نسبت به هزینه پیدا می کنند و این سرویس ها توجیه اقتصادی پیدا می کنند.

اما اگه به بلندمدت نگاه کنیم و تکنولوژی همین طور با سرعت سرسام آوری که امروز داره، پیشرفت کنه، هزینه ها پایین بیاد و زیرساخت ها هم توسعه پیدا کنند، پتانسیل زیادی برای استفاده گسترده تر و مقرون به صرفه تر از تاکسی هوایی وجود داره. شاید اون موقع، با مدل های کسب وکار نوآورانه و اشتراکی، بتونیم سوار یه eVTOL بشیم و با هزینه معقول، ترافیک رو دور بزنیم و به قول معروف، روی ابرها قدم بزنیم. یادتون باشه، منظور از استفاده عمومی لزوماً همگانی و ارزان از همون اول نیست، بلکه یعنی در دسترس بودن برای طیف وسیع تری از مردم که می تونه شامل سطوح قیمتی و خدماتی مختلف باشه، درست مثل تاکسی های معمولی و تاکسی های لوکس امروزی.

به قول معروف، «تا گوساله گاو شود، دل مادر آب شود.» راه درازی در پیش داریم، اما با این سرعت پیشرفت تکنولوژی، کی می دونه، شاید همین فردا با خودرو پرنده به سر کار رفتیم! قطعاً آینده حمل و نقل شهری خیلی هیجان انگیزتر از چیزی خواهد بود که الان تصورش رو می کنیم و تاکسی هوایی، چه با هواپیماهای سبک و چه با کوادکوپترهای مسافربری پیشرفته، بخش جدایی ناپذیری از این آینده خواهد بود.