عاشقانه ای در بحران – سوشال لند

در میان کسانی که پس از هر بحران و حادثه بزرگی خود را به حادثه دیدگان می رسانند، سرخ و سفید پوشان جمعیت هلال احمر جایگاه ویژه ای دارند، امدادگرانی که حضورشان نمادی است از آرامش در شرایط دشوار. هرکدام از این افراد اما روایتی دارند و این روایتی است از «عشق» در میان 2 زوج هلال احمری. عشقی که عشق به هم نوع را در آنان تشدید کرده است.

به گزارش سوشال لند، با لباس هلال احمر به خانه بخت رفتیم، این را زن جوان در حالی که در انتظار پایان شیفت کاری همسرش ایستاده می گوید و بعد انگار که چشمانش نوری را در تاریکی دیده باشد، با لبخند می گوید: «الان باید بیاید، اگر به ماموریت ناگهانی اعزام می شد حتما خبر می داد.» پیش بینی زن درست از آب درآمد و چند دقیقه بعد همسرش با تحویل شیفت به امدادگران دیگر به طرف همسرش می آید. مرد جوان که به نوعی فرمانده پایگاه هم محسوب می شود، آخرین توصیه را هم می کند؛ «حواست به بی سیم باشه». قرارمان پایگاه امداد و نجات جاده ای در میانه آزادراه قم – تهران و شرط گفت وگو این است که در ساعات شیفت انجام نشود. زوج اول؛ فرشید فاخری 31 ساله و زینب محمدی 26 ساله

زوج دیگر هم وارد پایگاه می شوند، مرد جوان با لبخندی بر لب و کیسه ای پر از بستنی وارد حیاط پایگاه می شود. از همان در ورود خوش و بش کردن با همکارانش را آغاز می کند و همسرش هم در فاصله ای نزدیک با او حرکت می کند. مرد جوان جمله اش را اینطور شروع می کند: «اگه موهامو کچل کردم واسه اینه که می خوام برم سربازی، اینو حتما بیارید تو گزارش.» زوج دوم؛ علیرضا غلامپور 26 ساله و سیده ساجده یعقوب پور 23 ساله.

با هماهنگی های انجام شده، بنا می شود تا در قسمتی خلوت از پایگاه، طوری که مزاحم امدادگران شیفت نشود، گفت وگو را آغاز کنیم. هر دو زوج موضوع گفت وگو را می دانند؛ قرار است به مناسبت هفته هلال احمر، از عشق بگویند، عشقی که در میانه حضورشان در جمعیت هلال احمر شکل گرفته و احتمالا برای همیشه زندگی آنان را در مسیر قرار داده که قطعا هیچکدام پیش از ورود به جمعیت هلال احمر تصورش را نمی کردند.

روایت اول؛ عاشقانه فرشید و زینب

فرشید فاخری 31 ساله است و از سال 88 وارد جمعیت هلال احمر شده است، او که به عنوان نیروی جوان و وداوطلب وارد این جمعیت شده، حالا امدادگر رسمی سازمان امداد و نجات است و جزو معدود امدادگرانی است که در آزمون ها و دوره های مختلف هلال احمر نمره کافی را اخذ کرده و حالا «نشان ایثار» هم دارد. نشانی که بالاترین نشان در میان امدادگران است. کم حرف و کمی خجالتی است و در میانه گفت وگو از هر فرصتی برای پچ پچ کردن با همسرش استفاده می کند، گاهی هم نگاهی همراه با لبخند به او تحویل می دهد. همان ابتدای گفت وگو می گوید: « همه سوالات را از همسرم بپرسید. او بهتر از من صحبت می کند و حافظه خوبی هم دارد.»  بعد دوباره نگاهی با لبخند تحویل زینب می دهد.

گفت وگو همانطور که فرشید خواسته بود، آغاز می شود. همسرش، زینب محمدی، 26 ساله پاسخ به پرسش ها آغاز می کند و درباره اینکه چطور وارد هلال احمر شده و با یکدیگر آشنا شدند، می گوید: «بعد از حادثه پلاسکو، همیشه دلم می خواست یک کاری انجام بدم. آن آتش نشان ها ایثارزیادی کردند و انقدر این دغدغه را داشتم که چند ماه بعد و اوایل سال 96 بود که با تشویق یکی از اعضای خانواده وارد جمعیت هلال احمر سدم. فعالیتم را به عنوان نیروی داوطلب آغاز کردم و با توجه به علاقه ای که به این کار داشتم، در دوره های مختلف امداد و نجات شرکت کردم. چند سال بعد هم فرشید را در یکی از ماموریت ها دیدم و به یکدیگر علاقه مند شدیم. خاطرم هست که وقتی فرشید برای اولین بار با پدرم صحبت کرد تا قول و قرار خواستگاری را بگذارد، فردایش به ماموریت اربعین رفت. آنجا یک حلقه خریده بود که بعدتر آن را به من داد. این خاطره شیرینی برای من است و با وجود آنکه من همراه فرشید نبودم اما احساس خیلی خوبی از این کارش پیدا کردم.»

فرشید فاخری و زینب محمدی

فرشید با لبخند وارد بحث می شود و درحالی که دستش را روی نیمه راست صورتش گذاشته، می گوید: «دقت کردی فردای همه اتفافات مهم زندگی دو نفره مان یکی از ما شیفت بود.» زینب با خنده ادامه حرف همسرش را می گیرد:« راست میگه، همیشه شیفت بود. بعد که به خواستگاری آمد، فردای روز خواستگاری شیفت بود. روز نامزدی شیفت بود. روز بعد از عقدمان هم شیفت بود. حتی فردای اولین سال تحویلی که با هم بودیم هم شیفت بود و بعد که فرشید به خانه آمد، شیفت های من شروع شد.»

فرشید که تلاشش برای کم کردن از استرسش در برابر گفت وگو پیداست، وارد گفت وگو می شود:« حدود یک سال و نیم پیش با همسرم در هلال احمر شهرری آشنا شدم . آنجا با هم همکار بودیم و چیزی که در مورد زینب برای جذاب بود، انرژی بالا و میل فراوانش به یادگیری بود. در تمام دوره ها شرکت می کرد و شوق زیادی برای کمک به مردم به داشت. گاهی وقتی او را می دیدم، انگار بخشی از خود را در او دیده بودم. باقی ماجرا را هم که برایتان تعریف کرد. راستی عقدمان هم در هلال احمر انجام شد و ما به دفتر حاج آقای معزی، نماینده ولی فقیه در جمعیت هلال احمر رفتیم و مراسم عقدمان هم هلال احمری برگزار شد.»

زینب که لباس فرم هلال احمر را بر تن دارد، درباره اینکه چه تفاوتی میان خود و همسرش با دیگر زوج ها می بیند، می گوید:« خب ما با هم همکاریم، گاهی با هم به ماموریت هم رفته ایم و شاید این همکار بودن،بتواند باعث شود که بیشتر مشکلات کاری یکدیگر را درک کنیم. شاید تفاوت های زیادی با دیگران داشته باشیم، اما واقعیتش این است که من این تفاوت ها را تفاوت در نگاه می دانم و امیدوارم که هم زوج ها همیشه خوشبخت و خوشحال باشند. حالا دیگر باقی موارد چندان اهمیتی ندارد.» جمله آخر هنوز تمام نشده که زینب نگاهی به فرشید می اندازد و با خنده می گوید،« سوال بعدی را از فرشید بپرسید.»

ماجرای مرگ یک زن در تصادف رانندگی در برابر چشم همسر و فرزندانش

تلخ ترین خاطره فرشید از ماموریت هایی که در آن حضور داشته چیست؟ او اینطور پاسخ می دهد:« ماموریت های امداد و نجات به هرحال ماموریت های سختی است. مجروح، فوتی، خون و … . اما اگر بخواهم آنچه که را خیلی پررنگ در ذهنم مانده بگویم؛ یک حادثه جاده ای بود که خانواده ای تصادف کرده بودند، ما دو فرزند و پدر خانواده را نجات دادیم، اما مادر خانواده در مقابل چشم فرزندانش جانش را از دست داد. خیلی متاثر شدم و خاطرم هست تا چند هفته آن صحنه از جلوی چشمم کنار نمی رفت. امدادرسانی در ماجرای سقوط هواپیمای اوکراینی، سیل در امام زاده داوود و … هم جزو خاطرات تلخ من است. من معمولا این خاطرات را حتی برای همسرم هم تعریف نمی کنم، چون دوست ندارم در روحیه او اثر منفی بگذارم.»

پاسخ زینب اما به این پرسش متفاوت از همسرش است:«زنان کمتر به پایگاه جاده ای می روند. اما یکی از روزهای تلخ من زمانی است که با پیرمردها و پیرزن های تنها هم صحبت می شویم. باورتان می شود که بارها شده که زنان و مردان سالخورده با پایگاه های هلال احمر می آیند تا کمی با ما صحبت کنند. من دلم برایشان کباب می شود. اینکه می بینم این ها انقدر تنها شده اند. اگرکار فوری نداشته باشم یا در ماموریت نباشم، گاهی برایشان چای می ریزیم و با من درد و دل می کنند. انگار آنها دنبال کسی هستند که صدایشان و حرف هایشان را گوش کنند. نمی دانم شاید بی ربط باشد اما می خواهم به جوان ترها بگویم که قدر پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگ های خودشان را بدانند و به آنها سر بزنند. دیدن افراد فقیر هم برای ناراحت کننده است، گاهی برخی از افراد که دچار آسیب شده اند و ما در حال امدادرسانی به آنها هستیم، نگران هزینه های درمان می شوند و من خیلی ناراحت می شوم، به آنها می گویم که این خدمات رایگان است. اما روی دیگر هم این است که انگار هلال احمر واقعا خانه مردم است. همه جور آدمی پیش ما می آیند و من خوشحالم که می توانم به مردمم کمک کنم.»

فرشید صورتش را به گوش زینب نزدیک می کند و با شیطنت و به آرامی در گوشش می گوید:« یعنی آن دوره ها که می روی سخت نیست.» زینب که انگار موضوعی فراموش شده به ذهنش خطور کرده باشد با هیجان می گوید:« این را یادم رفت. البته سخت هست اما نه به سختی آنچه که گفتم. ما دوره های سنگینی داریم و تیم واکنش سریع زنان هم تشکیل شده که من عضو آن هستم. گاهی بعضی از مباحث این دوره ها به قدری سخت است که آدم واقعا کم می آورد و اگر می توانستم همان موقع زنگ می زدم به فرشید که بیاید و من را آنجا ببرد. ببینید ما در مدت کوتاه دوره اسکی، آموزش تاب آوری و … داریم.»

کار در هلال احمر سخت اما شیرین است

پاسخ این زوج به پرسشی درباره شیرین ترین خاطره از حضور در هلال احمر هم جالب است. فرشید که حوصله اش از طولانی شدن گفت وگو سر رفته می گوید:« شیرین ترین خاطره من آشنایی با همسرم است. در هلال با همسرم آشنا شدم و از این رو این نقطه مهمی در زندگی من است. شغل ما یکی است و بیشتر درک می کنیم همدیگر را و ارتباط بهتری باهم داریم. اگر هم منظورتان در مورد ماموریت هاست که باید بگویم کار در هلال سخت اما شیرین است.» یکی از دوستان فرشید که در نزدیکی او ایستاده وارد بحث می شود و با یادآوری چند مورد از ماموریت های او که منجر به نجات کودکی دو ساله، نجات جان یک پیرمرد و … شده از او می خواهد که این ها را هم بیان کند، پیشنهادی که فرشید درباره اش معتقد است: « همه این ها شیرینی کار در هلال احمر  است و نمی توانم یکی دو موردش را جدا کنم. اصلا من برای همین امدادگر شدم تا چنین اثری داشته باشم.»

زینب هم درباره شیرین ترین خاطره اش می گوید: « بعد از آشنایی با همسرم که به آن اشاره شد. شیرین ترین خاطره من دعای خیر مردم است. شما نمی دانید اینکه یک نفر با حالی پریشان پیش ما باشد و بعد که آرام شد، بگوید “الهی خیر ببینی” چه کیفی دارد. انگار تمام حال خوب دنیا در یک لحظه در جان آدم بنشیند. بگذارید یک خاطره هم بگویم که البته مربوط به فرشید است، اما با دیدنش من احساس غرور کردم. چند وقت پیش در جاده بودیم و در حال حرکت از اصفهان به سمت تهران بودیم. در همین اتوبان قم – تهران یک حادثه رانندگی برای خودروی مقابل رخ داد. حادثه سنگینی هم بود. فرشید تا این حادثه را دید به کنار جاده رفت، همیشه هم در ماشین ما تجهیزات اولیه امداد و نجات و جعبه کمک های اولیه وجود دارد. او در لحظه به مصدومان کمک کرد و چند دقیقه بعد هم نیروهای هلال احمر به محل رسیدند. نمی دانم اگر فرشید آنجا نبود چه می شد. اما من احساس کردم که یک فرشته نجات همیشه در کنار من است و حتی همین حالا هم دارم به آن روز و ساعت فکر می کنم با تمام وجود به فرشید افتخار می کنم.»

کار در هلال احمر انتها ندارد

در هلال احمر با خودمان هم به صلح رسیدیم

هلال احمر کجای زندگی فرشید و زینب است؟ پاسخ این زوج به این پرسش تقریبا مشابه است؛ « هر دوی ما شرایط کار در هلال احمر را پذیرفته ایم. شاید به ماموریت های سخت برویم، شاید چند روزی یکدیگر را نبینیم و کیلومترها دورتر از خانه باشیم و… اما این ها چیزهایی است که ما قبل از ازدواج به آنها فکر کردیم؛ درباره اش با هم گفت وگو کردیم و به توافق رسیدیم، تا حالا هم مشکلی هم برایمان در این خصوص پیش نیامده است، ما هلال احمر را دوست داریم، شرایطش را پذیرفتم و قطعا یکی از اولویت های مهم زندگی ماست.» زینب چند جمله ای هم به پاسخ مشترکشان اضافه می کند و می گوید: « من اگر برگردم به عقب زودتر وارد هلال می شوم. این کار انتها ندارد و ما برای خودمان بازنشستگی تعریف نمی کنیم. کاری که گرچه سختی هایی دارد اما حس خوبی هم دارد که همین حس می تواند سختی ها را شیرین کند.»

زینب کمی روی صندلی جابه جا می شود، هیجان جمله ای که در پس ذهنش عبور کرده را می توان در چهره اش دید، کمی تمرکز می کند و ادامه می دهد: « می دانید من از هلال احمر خیلی چیزها یاد گرفتم که در زندگی شخصی ام اثر گذار بود. هلال احمر نماد صلح است و شعارش هم صلح است. هلال احمر کمک کرده تا ما به صلح با خودمان هم برسیم. ببینید بی غرضی و بی طرفی اصل مهمی در هلال احمر من اینجا یاد گرفتم که به آدم ها فراتر از جنس و دین و قوم و … کمک کنم. حتی اگر کسی که نیازمند کمک است، مخالف من باشد، دشمن من هم باشد، من به او کمک می کنم و این دستاورد بزرگی برای من است که در زندگی شخصی من هم موثر بوده است.»

فرشید که کم حرف تر است، به ساعتی مچی اش نگاه می کند؛ با خنده نگاهی به علیرضا و ساجده که طرف دیگری نشسته اند می اندازد و می گوید:« باقی سوالات را از این ها بپرسید.» و بعد در پاسخ به اینکه اگر در صحنه یک حادثه برای نجات تمام حادثه دیدگان فرصت نباشد، کدام یک رانجات می دهید، اینطور توضیح می دهد: « خیلی سوال سختی است. اما ما در این خصوص دستورالعمل داریم. اول اینکه امیدوارم هیچوقت چنین حادثه ای رخ ندهد تا امدادگری در چنین شرایطی قرار بگیرد. اما درآموزش های ما گفته شده که بر اساس تریاژ بندی در حوادث اقدام کنیم و اولویت نجات جان آدم ها نیز بر همین اساس است.» پرسش از زینب اما به گفته خودش سخت تر است، اینکه میان جان خود و دیگران کدام یک را انتخاب می کند؛ « وقتی وارد هلال می شویم به ما می گویند که به فکر خودتان باشید. روی شما وقت زیادی صرف شده تا یک نیروی متخصص شوید و بتوانید جان افراد بسیاری را نجات دهید. اما اگر راستش را بخواهید در لحظه و در مواجهه با اینکه آدم در همان موقعیت چه تصمیمی می گیرد، خیلی بستگی به زمان و شرایط دارد. اما الان فکر میکنم که اگر در چنین شرایطی قرار بگیرم برای نجات دیگران اقدام کنم.»

معمولا حضور فرزند در زندگی افراد، بسیاری از تصمیم های آنان را تحت الشعاع قرار می هد. زینب درباره اینکه آیا اجازه امدادگر شدن را به فرزندش می دهد یا خیر هم می گوید: « اگر فرزندی داشته باشم. خب او باید حق انتخاب داشته باشد. برای من که فرد تاثیرگذار زندگی ام و عشق زندگی ام همسرم است که یک امدادگر است، در مورد فرزندم هم اینطور خواهد بود که اگر تصمیم به امدادگر شدن بگیرد با انتقال تجربیاتم به او مانعش نخواهم شد و کمکش هم خواهم کرد، مهم این است که آگاهانه وارد این حرفه شود.» پاسخ فرشید هم به این پرسش کوتاه است:« اگر فرزندم تصمیمش را گرفته باشد، تشویقش هم می کنم. امدادگر بودن حس خوبی دارد.»

یک سریال درباره سختی های امدادگری و ماموریت هایشان ساخته شود

پرسش آخر از این زوج اما، خواسته ها و مطالباتی است که باید مستقیما به مردم و مسیولان بگویند، فرشید پاسخ را آغاز می کند:« اول اینکه می خواهم پیشنهاد دهم تا مانند سریال عملیات 125 و سریال های پلیسی و … یک سریالی هم از وضعیت زندگی امدادگران ساخته و از رسانه ملی یا دیگر پلتفرم ها پخش شود. از مردم مهم می خواهم که اگر در صحنه حادثه ای حاضر شدند و آشنایی با فنون امداد و نجات و کمک های اولیه ندارند، از دست زدن به مصدوم پرهیز کنند.» زینب هم می گوید: « امدادگران با خطرات جسمی و روحی زیادی مواجه اند که به نظرم آسیب روحی خیلی بیشتر است. امیدوارم به این ها توجه شود. همینطوراز مسیولان میخواهم که دوره های تخصصی را برای امدادگران بیشتر کنند. مخصوصا برگزاری این دوره ها برای خانم های امدادگر ضرورت بیشتری دارد. از مردم هم می خواهم که در هنگام وقوع حوادث در محل جمع نشوند و مسیر را باز کنند تا نیروهای امدادی زودتر در محل حاضر شوند.»

علیرضا غلامپور و ساجد یعقوب پور

روایت دوم؛ عاشقانه ساجده و علیرضا

علیرضا و ساجده هر دو عضو داوطلب جمعیت هلال احمر هستند. بر خلاف فرشید و زینب، ساجده از همان ابتدا شرط می کند که سوالات سخت از همسرش پرسیده شود. اما پاسخ به پرسش ها را خودش آغاز می کند. سیده ساجده یعقوب پور، 23 ساله درباره نحوه ورودی به هلال احمر می گوید:« خواهر من عضو هلال احمر بود و من هم به واسطه او با هلال احمر آشنا شدم و از سال 93 فعالیتم را آغاز کردم.» او درباره نحوه آشنایی با همسرش هم می گوید:« علیرضا مدرس ما بود و من آنجا برای اولین بار او را دیدم. طنز کلامش، دغدغه ای که نسبت به مردم داشت و همینطور دلسوزی اش برایم جذاب بود و بعد هم که خواستگاری و نامزدی و … انجام شد.»

علیرضا غلامپور،26 ساله است و از 15 سالگی وارد جمعیت هلال احمر شده است، می گوید: « من از نوجوانی به عنوان نیروی جوان و داوطلب وارد هلال احمر شدم. هنوز هم نیروی داوطلب هستم و پایان عمر هم هلال احمری خواهم ماند. عضویت در هلال احمر یکی از افتخارات مهم زندگی من است. از وقتی هم که در هلال احمر با همسرم آشنا شده ام، اینجا را بیشتر هم دوست دارم، به هرحال در جمعیت هلال احمر با ساجده آشنا شدم و راستش را بخواهید یکی از جذاب ترین خاطرات من، آشنایی با همسرم در جمعیت هلال احمر است.او بسیار توانمند، با دغدغه و همراه است.»

ماه عسل در مناطق محروم سیستان و بلوچستان

علیرضا از همسرش که صحبت می کند، چشمانش برق می زند؛ خودش به شوخی تاکید می کند که اگر طولانی صحبت کرد به او یادآوری کنیم و بعد ادامه می دهد: « ما حتی ماه عسل و در واقع اولین سفر بعد از زندگی مشترکمان را در هلال احمر گذراندیم. تصمیم گرفتیم ماه عسل را به جای حضور در مناطق تفریحی و … در کنار مردم محروم و کمتر برخوردار استان سیستان و بلوچستان برویم و همسرم هم آن را قبول کرد. کمک کردن به مردم خیلی حس خوبی دارد و خوشحالم که یکی از ویژگی های مشترک من و همسرم همین احساس خوبی است که از کمک به مردم در ما ایجاد می شود.» ساجده که در تمام مدت در حال نگاه کردن به علیرضاست، صحبت های او را تکمیل می کند و می گوید: « کمک به مردم و کاهش آلام بشری انگار علاوه بر اینکه جزو اهداف هلال احمر، شعار زندگی مشترک ما هم شده است، دقیقا یکی از شیرین ترین خاطرات زندگی مشترک ما، همین ماه عسلی بود که با گروه های داوطلب و مردمی به سیستان و بلوچستان رفتیم.»

رفتار ساجده و علیرضا شبیه به بخشی از شعر بهروز یاسمی، شاعر معاصر است؛ «به همین زل زدن از فاصله دور به هم، یعنی آن شیوه فهماندن منظور به هم». با نگاهشان با هم صحبت می کنند؛ خودشان نیز این موضوع را پنهان نمی کنند. علیرضا می گوید:« خیلی چیزها بین من و ساجده کدگذاری شده است. گاهی با یک نگاه منظور یکدیگر را می فهمیم. گاهی مثلا به او می گویم، کوله مشکی و او می داند که یعنی قرار است به ماموریت بروم، نوع ماموریت چیست و چه اقلامی باید در کوله باشد. ما گاهی با نگاهمان با هم گفت وگو می کنیم.» ساجده اظهارات همسرش را تایید می کند؛ « خوشحالم از اینکه یکدیگر را درک می کنیم.»

دوباره علیرضا صحبت را ادامه می دهد؛ « قبل از اینکه سوال دیگری بپرسید، می خواهم یک چیزی بگویم. از صبوری همسرم تشکر می کنم. مهمانی ها زیادی بوده که نرفتیم. سفرهای زیادی بوده که کنسل شد. چند ماه پیش برنامه ای برای سفر به مشهد مقدس داشتیم، همه کارها را کردیم اما یک ماموریتی به ما اعلام شد و قرار شد که به مناطق صعب العبور مورچه خورت و برویم و در برف و کولاک امدادرسانی کنیم. برای تمام این صبوری ها از همسرم تشکر می کنم.»

دلخوری بین زوج های امدادگر چطور حل می شود؟

اگر در زندگی مشترکتان دلخوری پیش بیاید، چه کار می کنید؟، ساجده نگاهش را از همسرش جدا می کند و پاسخ می دهد:« گفت وگو می کنیم.» پاسخ دو کلمه ای او را علیرضا با چند جمله ادامه می دهد:« ما معمولا دعوا و درگیری نداریم. اما خب مثل هر زندگی و ارتباط دیگری ممکن است که از هم دلخور شویم، من حتما در این شرایط به ساجده توضیح می دهم، نمی گذارم ابهامی در زندگی بماند و او هم همینطور است. در نهایت مشکلات را حل می کنیم.»

ساجده درباره تلخ ترین و شیرین ترین خاطراتشان از حضور در هلال احمر هم می گوید: « طبیعی است که در مورد شیرین ترین خاطره من از همسرم یاد کنم. به هرحال هر دوی ما درجمعیت هلال احمر هستیم و این خیلی خوب است. هلال منجر به آشنایی ما شده و عشق بین ما، حتی علاقه مان به هلال احمر را هم چندین برابر کرد. علیرضا حتی فرد الهام بخش من در هلال احمر است و دوست دارم مثل او باشم. اما بعد از آن باید بگویم که شیرین ترین لحظات برای من زمانی است که به فردی کمک می کنیم و رضایت او را می بینیم. وقتی کسی نجات پیدا می کند و به خانواده اش می رسد. وقتی فرزندی به نزد مادرش برمی گردد و … همه این ها برایم لذت بخش است. خاطره تلخ برای من، اما چشم انتظاری است، هر حادثه ای که رخ می دهد، از سیل و زلزله گرفته تا تصادف ، من هم مانند آن افراد نگران می شوم. نگران علیرضا می شوم و خیلی خوب درک می کنم که زلزله زده ها و سیل زده ها چه مشکلاتی دارند.»

علیرضا هم در پاسخ به این پرسش به خطراتی که یک امدادگر را تهدید می کند اشاره می کند و می گوید: «خطرات جانی، شرایط روانی و … یک امدادگر را تهدید می کند. این ها یادگارهایی است که از هر حادثه ای در ذهن امدادگران نقش می بندد و در برخی موارد خاطرات تلخی می شود. زمانی که به یک امدادگر آسیب وارد می شود، این ها می شود حادثه تلخ و خاطره تلخ. خاطره شیرین من هم شادی نجات مردم است، شادی که هم خودم آن را تجربه می کنم و هم مردمی که نجات پیدا می کنند.»

اما هلال احمر در کجای زندگی این زوج قرار دارد؟ علیرضا دراین باره می گوید: « خب اول زندگی من همسرم است، بعد هم خانواده من هستند. اما باید بگویم که هلال احمر در صدر اولویت های زندگی من است. هیچوقت نتوانستم هلال احمر را کمرنگ کنم. من برکت هلال احمر را در زندگی خودم و حالا در زندگی مشترکمان دیدم.» ساجده هم پاسخی مشابه همسرش می دهد:«هلال احمر در صدر زندگی ماست. کمک به مردم حس خوبی به مردم می دهد.»

پاسخ علیرضا و ساجده به پرسش مشترک با فرشید و زینب در مورد امدادگر شدن فرزندشان نیز مشابه زوج اول است، ساجده می گوید: « این کار سختی هایی دارد و پر ریسک است، اما قطعا مشوق فرزندم خواهم بود.» علیرضا هم با شیطنت می گوید: « می شویم، خانواده امدادگر. این همان شعار جمعیت هلال احمر است که می گوید، هر خانواده یک امدادگر و ما می شویم یک خانواده تمام امدادگر. من هم مثل همسرم استقبال می کنم از امدادگر شدن فرزندمان.»

مردم! عضو هلال احمر شوید

علیرضا در ادامه خواسته ای را از مردم مطرح می کند:« از مردم می خواهم با مراجعه به شعبات و مراکز هلال احمر و تکمیل فرم داوطلب، عضو جمعیت هلال احمر شوند. این تصور، تصور غلطی است که حتما باید امدادگر باشیم تا عضو هلال شویم. جمعیت هلال احمر در ماموریت های خود به برق کار، راننده، نانوا و هر مهارت دیگری نیاز دارد. کافی است هر فردی که دغدغه هلال احمر را دارد، با هر تخصص و مهارتی که دارد به شعب مراجعه کرده و مدت زمانی را که می تواند کار داوطلبانه انجام دهد، اعلام کند تا از ظرفیت او بهره گرفته شود.»

تا به حال شده که کار در هلال احمر به قدری دشوار شود که کم بیاورید؟ علیرضا پاسخ می دهد: «بارها شده که در ماموریتی کم آورده ام. خسته شده ام و شرایط طاقت فرسایی را تحمل کرده ام. اما بعدش تلاش می کنیم تا حالمان خوب شود، از هم انرژی می گیریم. خیلی زود این حس در  من تغییر می کند. اما یادمان باشد که امدادگر فردی کم توقع است و در شرایط سخت حضور دارد.»  ساجده هم می گوید: « ببینید ماهم در زندگی شخصی و خصوصی خودمان، قطعا دلمان می خواهد کارهایی را انجام دهیم که به خاطر این شرایط امکانش وجود ندارد یا به سختی فراهم می شود. ممکن است این ها در لحظه ما را ناراحت کند، اما از علاقه ای که به هلال احمر داریم، دست بر نمی داریم. وقتی ما هلال احمر را انتخاب کردیم، طبیعتا معنایش این است که در برابر حوادث آمادگی داریم.»

اولویت با نجات جان چه کسی است و بین نجات جان خودتان و مردم کدام را انتخاب خواهید کرد؟، ساجده پاسخ به این پرسش را به علیرضا واگذار می کند. « با توجه به آموزش هایی که وجود دارد ما اولویت بندی داریم که مثلا افراد کم توان و کودکان و خانم های باردار و سالمندان و … در اولویت هستند. مهم این است که غرض ورزی نداشته باشیم و بر اساس استانداردها عمل کنیم. اما بین نجات جان خودمان و دیگران، قطعا انتخاب ما دیگری است.»

سوالات که تمام می شود، علیرضا باز هم یادآوری می کند که تاکید کنیم برای رفتن به سربازی موهایش را کچل کرده است. هر دو زوج مقابل چادری امدادی که برای آموزش نصب چادر به امدادگران و داوطلبان در یکی از سوله ها برپا شده، می ایستند و عکس گزارش هم  ثبت می شود. در پایان گفت وگو امدادگری که چند خط بیشتر روی پیشانی و تارهای یکی در میان سفید شده موهای سرش، خبر از ورودش به میانسالی می دهد نزدیک می شود و می گوید: « این ها جای بچه های من هستند، یک زمان فکر می کردم که نسل ما بود که دنبال کمک به مردم بود و بعد از ما دیگر کسی امدادگر نمی شود تا برای نجات جان دیگران خودش را به خطر بیاندازد، اما این ها را که می بینم امیدوار می شوم. این هنر هلال احمر است که همچنان روحیه ایثارگری و کمک به هم نوع را در میان جوانان زنده نگه داشته است. همسر من هم امدادگر بود و بعد که فرزند دوممان به دنیا آمد، از این کار جدا شد. این ها را که می بینم انگار دیروز من هستند.»

ویدیوی مرتبط با این گزارش را اینجا ببینید (کلیک کنید)

از مرد میانسال می خواهم یک عنوان برای دیروز خودش و فردای این امدادگران انتخاب کند؛ دستی بر سرش می کشد و می گوید: « عاشقانه های هنگام بحران، من هنوز هم وقتی به ماموریت می روم، دلم بیشتر برای زن و بچه ام تنگ می شود. عشق اینطور است. از عشق قدرت می گیریم و این قدرت کاری می کند تا مردم را هم بیشتر دوست داشته باشیم. این جوان ها اگر عاشق بمانند، امدادگران بزرگی خواهند شد.»

برای پایان گزارش به دنبال جملاتی در وصف عشق می روم. شعری از مارگوت بیکل، شاعر نه چندان مشهور آلمانی، در وصف عشق، شبیه ترین روایت از تاثیر عشق بر زندگی این دو زوج امدادگر است. بیکل عشق و اثر آن را اینطور توصیف کرده است:

عشق، عشق می آفریند
عشق، زندگی می بخشد
زندگی، رنج به همراه دارد
رنج، دل شوره می آفریند؛
دل شوره، جرات می بخشد
جرات، اعتماد به همراه دارد
اعتماد، امید می آفریند؛
امید، زندگی می بخشد
زندگی، عشق می آفریند
عشق، عشق می آفریند.

شاید این نزدیک ترین توصیف از زیستن این زوج های هلال احمری باشد، آنها که با عشقشان، عشقی جدید خلق کرده اند و آن کمک به مردم و کاهش رنج بشری است.

پایان خبر سوشال لند