هر چه جلوتر می رفتم، احساس می کردم از خستگی، توانی در بدن ندارم. به شدت خوابم می آمد و روی هوا راه می رفتم. صدای بی سیم لحظه ای قطع نمی شد. حسین خرازی، آقا مصطفی ردانی پور و محمدرضا ابوشهاب و بقیه مرتب پشت بی سیم می آمدند و مرا صدا می زدند.
به گزارش سوشال لند، سردار کریم نصر اصفهانی از رزمندگان و جانبازانی است که در جریان عملیات فتح المبین در نوروز سال 1361 فرماندهی گردان موسی بن جعفر (ع) لشکر 14 امام حسین (ع) را بر عهده داشته است. وی در بخشی از کتاب خاطرات خود با عنوان «به اروند رسیدیم» به بیان خاطرات خود از عملیات فتح المبین پرداخته که به مناسبت سالروز این عملیات ظفرمند در دو قسمت منتشر می شود:
برای عملیات فتح المبین، گردان موسی بن جعفر (ع) را به من تحویل دادند. نوروز 1361 بود و در آن ایام در منطقه، بارندگی زیاد می شد و ما باید راه نفوذ آب را به داخل چادرها با گل و خاک می بستیم.
صحنه آن چادرها ما را به یاد صحنه کربلا می انداخت. چه راز و نیازها، نماز شب ها، زیارت عاشوراها و دعاهای کمیلی که در آن چادرها با بهترین نیروها از لحاظ اخلاص و شجاعت برپا کردیم.
چندین روز در آن چادرها بودیم. گردان های عمل کننده در شب عملیات مشخص شدند؛ البته قبل از عملیات یک دسته نیرو از هر گردان جدا کردیم تا به فرماندهی سیف الله حیدر پور که استعداد فرماندهی یک گردان را داشت، جناح چپ عملیات را ببندند.
شروع عملیات و دستور عقب نشینی در شب اول
شب فرا رسید و دستور حرکت صادر شد. ساعت هشت شب بعد از خواندن نماز مغرب و عشا حرکت کردیم. حدود هشت کیلومتر از مسیر را با وانت جابه جا شدیم و باقی مسیر در تی شکن را چون در دید دشمن بود و امکان تردد با خودرو هم نبود، پیاده طی کردیم و در طول مسیر، جیره غذایی مان را خوردیم.
ما خود را به سختی به شیارهای منطقه (عین خوش) رساندیم و حدود پنج کیلومتر هم داخل آن تا صد متری سنگرهای دشمن پیشروی کردیم که ناگهان حاج رضا حبیب اللهی، فرمانده محور گردان، پیش من آمد و گفت: آقا کریم می گن باید برگردیم! گفتم: یه، چی رو برگردیم؟ ما دیگه نزدیک دشمنیم! گفت: نه گفتن قرارگاه آماده نیست و کاری نمی شه کرد.
عقب نشینی آن هم در یک قدمی دشمن ناراحت کننده بود؛ ولی از بچه ها خواستیم برگردند. وقتی به چادرهای محل استقرارمان برگشتیم و نماز صبح را خواندیم، حسین خرازی دستور برگزاری یک جلسه با حضور فرماندهان گردان ها را داد. در آن جلسه بعدازاینکه ما نقاط ضعف پیشروی شب گذشته را بیان کردیم، حسین آقا و آقا مصطفی ردانی پور، ضعف ها را تحلیل می کردند. بیشتر هم روی مسیله تدارکات و تاکتیک عملیات بحث شد.
دستور مجدد برای شروع عملیات
نزدیک غروب یک نامه محرمانه به دست حسین خرازی رسید. سریع فرمانده گردان ها را خواستند و به ما اطلاع دادند که امشب عملیات داریم. بااینکه چند شب پشت سر هم شناسایی داشتیم و شب قبلش هم یک رفت وبرگشت خسته کننده، از قبل جوانب را سنجیده و احتمال هر اتفاقی را پیش بینی کرده بودیم و با وجود خستگی تن، مصمم آماده حرکت شدیم.
غروب اول فروردین (1361) گردان را آماده حرکت کردیم و همان مسیر دیشب را تکرار کردیم. مهدی بهرامی مسیول محور ما بود و جلوی ستون ما حرکت می کرد. گردان های علی موحد دوست و براتعلی جعفری هم پشت سر ما می آمدند.
هر چه جلوتر می رفتم، احساس می کردم از خستگی، توانی در بدن ندارم. به شدت خوابم می آمد و روی هوا راه می رفتم. صدای بی سیم لحظه ای قطع نمی شد. حسین خرازی، آقا مصطفی ردانی پور و محمدرضا ابوشهاب و بقیه مرتب پشت بی سیم می آمدند و مرا صدا می زدند.
مسیولیت ما تا رسیدن به هدف، رعایت اصل غافلگیری و درگیر نشدن با دشمن بود؛ اما قبل از این که به شیار برسیم، صدای رگبار بلندی به گوشمان رسید. مانده بودیم چه خبر شده که مهدی بهرامی آمد و معذرت خواهی کرد و گفت بیشتر از شصت نفر از نیروهای اطلاعاتی دشمن به استقبال ما آمده بودند و بچه ها جلوی ستون مجبور شدند با دشمن درگیر شوند.
سوار موتور شدیم و تخته گاز رفتیم بالای ارتفاعات. دیدیم تانک های دشمن مثل مور و ملخ در منطقه پخش هستند و نیروهای پیاده شان متمرکزشده و آرایش گرفته اند و اگر دشمن از سمت راست جاده آسفالت پیشروی کند، می تواند ما را محاصره کند.
من، عباس فنایی، علی موحد دوست و براتعلی جعفری، فوری یک جلسه چهار نفره تشکیل دادیم که چه کار کنیم. بی سیم زدیم به حسین خرازی و جریان را خود مهدی بهرامی برایش شرح داد.
تفال ردانی پور به قرآن برای انتخاب راه
حسین گفت: عقل سلیم حکم می کنه که در چنین شرایطی به یک مسیر نباید متکی بود و باید با رعایت اصل غافلگیری دشمن، از شیار جایگزین استفاده کنیم.
آقا مصطفی ردانی پور به آیات قرآن تفال زد؛ برای عبور مجدد از مسیر اول، استخاره بد آمد؛ بنابراین به ما گفتند که از مسیر دوم برویم. مسیر دوم در دید دشمن بود و ما مثل مسیر قبل بر آن اشراف نداشتیم. من تعدادی نیرو در همان شیار اول گماردم تا در صورت بروز تحرک، آن را سرکوب کنند و خودم با بقیه نیروها به طرف مسیر دوم حرکت کردیم.
در آن تاریکی شب باید حواسمان هم به مسیر می بود، هم به دشمن، هم به نیروهای تحت امر، هم به یافتن همدیگر. هیچ کدام آرام و قرار نداشتیم. من تنهایی جلو رفته بودم تا برای هدایت نیروها زودتر مسیر را شناسایی کنم. تقی عابدی هم برای شناسایی از من جدا شد. این تحرک، سختی یافتن همدیگر را چند برابر می کرد. مرتب همدیگر را گم و پیدا می کردیم.
پیدا کردن مسیر با راهنمایی حسین خرازی
پشت بی سیم گفتم: اونجا که تیربارا کار می کنه، یک طرفمونه و کاتیوشا هم طرف دیگه! راهنمای ما رو عابدی برده و از بس من در این شیارها (عین خوش) رفتم و دور خودم تابیدم، خسته شدم، می گید چی کار کنم؟ از کدوم طرف بریم؟
حسین خرازی: نصر خودتی؟! گفتم: بله بله! حسین خرازی: خرازی هستم. این کاتیوشایی که زدن، شما کدوم طرفش هستین؟ گفتم: فکر کنم روبرومونه. حسین خرازی: خوبه از همین روبرو مستقیم برید.
مسیر را به لطف خدا و هدایت خرازی پیدا کردیم و با سرعت خودمان را به پل رساندیم و برای اینکه با بقیه بچه ها و قرارگاه هماهنگ باشیم با بی سیم خبر دادم: مهدی جان ما الآن نزدیک پل هستیم، متوجه شدی؟ ما می خواهیم کارمان را شروع کنیم، چه شکلی شروع کنیم.
علی زاهدی: نصر، نصر از مهدی! گفتم: به گوشم؟
علی زاهدی: نصر! ارتفاعاتی که بنا بوده است از همان اول پدافند کنید، تامین کنید و به طرف جاده برید. فهمیدی؟ شما ارتفاعات کنار جاده رو باید تامین کنین. گفتم: آیا الان این ماشینایی که از جاده آسفالت می رن، خودی ان؟
علی زاهدی: بله بله اونا که از جاده آسفالت به عین خوش می رن خودی ان.گفتم: پس ما الان یک خط پدافندی تشکیل می دیم و به آنها وصل می کنیم، بله؟ علی زاهدی: بله بله. گفتم: ما در پل دنبال رودخانه تانک نداریم! علی زاهدی: بگید دشمنه.
این قدر پیش رفته بودیم که خودی و غیرخودی درهم آمیخته شده بودیم. هرچه جلوتر می رفتیم، درگیری به اوج می رسید و ما به مهمات بیشتری احتیاج پیدا می کردیم.
با بی سیم خبر دادم: آرپی جی و موشک خیلی نیاز داریم. مصطفی ربیعی گفت: ما یک اکیپ رو فرستادیم اومدن احتیاجات شما رو برطرف کنن. اونجا با اونا تماس بگیرین.
عنایت خداوند
عنایت خداوند بود که عملیات، یک شب عقب افتاد و شب دوم هم تغییر مسیر دادیم. دشمن غافلگیر شده بود و گمان می کرد در شیار قبلی به ما ضربه زده و ما عملیات دیگری انجام نمی دهیم.
الدخیل خمینی
ما گلوی دشمن را بستیم و فرصت مقابله را از آن ها گرفته بودیم. نیروهای عراقی از ترسشان الدخیل خمینی می گفتند و تسلیم می شدند. ما آن ها را می گرفتیم و به عقبه می فرستادیم.
سمت راست ما در باغ شماره 7 درگیری شدید بود. ما گردان سیف الله حیدر پور را نزدیک باغ شماره 7 مستقر کردیم تا از جاده عقبه حراست کند. سه گردان ما غرب منطقه را پوشش می داد.
من، عباس فنایی (فرمانده گردان امام محمدباقر) و علی زاهدی بین باغ شماره 7 و ارتفاعات بودیم و می خواستیم برویم از بالا وضعیت منطقه را نگاه کنیم.
سوار موتور شدیم و تخته گاز رفتیم بالای ارتفاعات. دیدیم تانک های دشمن مثل مور و ملخ در منطقه پخش هستند و نیروهای پیاده شان متمرکزشده و آرایش گرفته اند و اگر دشمن از سمت راست جاده آسفالت پیشروی کند، می تواند ما را محاصره کند.
اصرار حسین خرازی بر عدم عقب نشینی
در این زمان بسیاری از فرماندهان به عقب نشینی معتقد بودند؛ اما حسین خرازی می گفت: عقب نشینی نمی کنیم. عهد بستیم تا آخر بمونیم. یا شهید می شیم یا پیروز.
حزن و اندوه جمع را فراگرفته بود. زمان می گذشت و از حسین خبری نبود. سراغش را از بچه ها می گرفتم، تا اینکه حسین صادقی؛ معاون یکی از گردان ها را دیدم و او گفت: حاج حسین رو دیدم که رفت تو یک گودال. رفتم بالای سرش، دیدم داره گریه می کنه. دوبار باهاش تماس گرفتن؛ اما حاجی پشت بی سیم نیومد!
منبع:
مساح، مرتضی، به اروند رسیدیم (جلد اول)، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران 1402، صص 129، 130، 131، 132، 133، 134، 135، 136، 138، 141، 142، 143، 144، 145
پایان خبر سوشال لند
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "ماجرای دستور عقب نشینی عملیات فتح المبین" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، آیا به دنبال موضوعات مشابهی هستید؟ برای کشف محتواهای بیشتر، از منوی جستجو استفاده کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "ماجرای دستور عقب نشینی عملیات فتح المبین"، کلیک کنید.
