وقتی ابر ماهیت نقاشی را تسخیر می کند

به گزارش سوشال لند آسمان فضای یک اثر هنری را تعیین می کند و نقاشی به واسطه آن حتی به یادماندنی تر می شود. بنابراین هنگام نقاشی کردن زمین نباید اهمیت ابرها را نادیده گرفت. به لطف تنوع زیاد ابرها یک منظره بی روح حیات و پویایی پیدا می کند. ابرها در هنر نقش مهمی در بیان احساسی هنرمند بازی می کنند.

ماهیت گریزان ابرها هر منظره ابری را منحصر به فرد می کند. برای یک مخاطب معمولی بدون آگاهی از تغییرات ابر ممکن است مضحک به نظر برسد که چگونه یک ابر می تواند بر فضای یک نقاشی تأثیر بگذارد. بیایید بررسی کنیم که بسته به نوع ابرهایی که آسمان را زیبا می کنند یک منظره چقدر متفاوت به نظر می رسد.

در پایین ترین سطح تروپوسفر ابرهای تیره و ترسناک و با پف های روشن را می بینیم. این همان جایی است که انواع کومولوس قرار دارند. این ها ابرهای بزرگی هستند که همه ما وقتی پرسیده می شود که ابرها چگونه به نظر می رسند به آن ها فکر می کنیم و جای تعجب نیست که آن ها در هنر بسیار رایج هستند.

هنگام بحث درباره ستایش ابر در هنر نباید نقاشی «۱۰ نماد طول عمر» را فراموش کرد. این ژانر در هنر کره ای ۱۰ نقش که نمادی از جوانی ابدی هستند را شامل می شود که یکی از این نمادها ابر است.

تصور مناظر «ون گوگ» را بدون آسمان پر پیچ و خم که بیننده را مسحور می کند دشوار است. تابلو نقاشی «مزرعه گندم با سرو» یکی از چندین اثر هنری «ون گوگ» است که تمرکز اصلی آن سروها هستند اما درختان چیزی نیستند که چشم انسان را به خود جلب کنند. هم در اینجا و هم در نقاشی «شب پرستاره» معروف او پیچ و خم و اشکال چرخان در آسمان توجه بیننده را به خود جلب می کند و نقاشی ها را بسیار منحصر به فرد می کند.

چنین لایه ای از ابرهای پف دار پنبه مانند بی تردید استراتوکومولوس است. استفاده از آبی و سفید پاستلی برای به تصویر کشیدن این ابر نقاشی را درخشان می کند و بر ترکیب بندی غالب نمی شود. اگرچه این ابر تمام آسمان را پوشانده است اما ابری ترسناک نیست.

با این وجود همه ابرهای سطح پایین با آب و هوای خوب مرتبط نیستند. پایین ترین نوع ابرها که «استراتوس» نام دارد با پوششی از خاکستری نازک  بر روی زمین می چرخد. حتی می تواند آنقدر پایین رود که با زمین تماس پیدا کند و چیزی را که ما به عنوان مه می شناسیم ایجاد کند. این پدیده هواشناسی یک روش رایج برای عمق بخشیدن به نقاشی است. از آن برای ایجاد نوعی چشم انداز استفاده می شود که در آن جسم هر چه دورتر باشد اشباع و جزئیات آن کمتر می شود.

چنین ابرهایی همچنین ممکن است به مناظر کسل کننده در غیر این صورت رمز و راز بیافزایند. ابرهای استراتوس به دلیل ظاهر آرامشان عنصر مشترک «لومینیسم»(یک جنبش هنری آمریکایی که با تأکید بر جلوه های نور مشخص می شود) بودند.

نقاشی «بندر یورک» اثر «مارتین جانسون هد» که در سال ۱۸۷۷ میلادی توسط این هنرمند خلق شده است یکی از این تابلوهای نقاشی است.

در سطوح میانی تروپوسفر ما ابرهایی را پیدا می کنیم که معمولاً در کل آسمان یا قسمت بزرگی از آن امتداد دارند. طبیعتاً هرچه آسمان بیشتری را بپوشانند منظره زیر آن ها تاریک تر می شود.

با اینکه موضوع نقاشی «تمرر در حال نبرد» اثر «ویلیام ترنر» کشتی «اچ ام اس تمرر» است کشتی حدود یک چهارم از فضای نقاشی را به خود اختصاص داده است.

این ابر «آلتواستراتوس» کدر است که بر روی بخش اعظمی از بوم کشیده شده است. ممکن است تصور شود که نگاه کردن به آن کسل کننده است. با این حال غروب خورشید آسمان ابری را زنده می کند. این دقیقاً ابر تاریک است که در این اثر احساس غم و اندوه ایجاد کرده است.

در این زمینه بیشتر بخوانید:

نقاش افسانه ای منظره ها را بشناسید

«ابر باراپوشنی» یک ابر چند سطحی است که در سطح میانی تروپوسفر تشکیل شده و به رغم شباهت به ظاهر «آلتوستراتوس» یک ویژگی اساسی وجود دارد که تشخیص آن را آسان می کند: باران. به عنوان یکی از دو ابری که بارندگی ایجاد می کند می تواند یک صحنه غم انگیز را به صحنه ای پویا تبدیل کند.

همان طور که در تابلو نقاشی «دوردرخت در طوفان» اثر «آلبرت کایپ» دیده می شود «ابر باراپوشنی» حس ناآرامی را به نقاشی  القا می کند.

با این حال همه ابرهای سطح متوسط ​​آنقدر تاریک و دلگیر نیستند. ابر فرازکومه ای یا آلتوکومولوس صفحه ای از ابرهای کوچک است که به آن آسمان خال مخالی نیز می گویند. «هاسویی کاواسه» ماهیت نرم این پفک های سبک را به خوبی به تصویر کشیده است. این هنرمند ژاپنی بر هنر به تصویر کشیدن جلوه های جوی و شکل های مختلف ابر تسلط داشت.

هر چه ابر بالاتر می رود شدت حضور آن کمتر می شود. این ابرها سبک هستند و به ما احساس آرامش می دهند. آن ها نوع معمولی پف کرده نیستند بلکه پتویی نرم هستند که آسمان را می پوشانند. این ظاهر رویایی شاید دلیل آن باشد که امپرسیونیست ها آن ها را بسیار دوست داشتند.

ابرهایی که در نقاشی «باغ میوه شکوفه دار» اثر «کامی پیسارو» به سختی قابل مشاهده هستند ابرهای «سیروس» هستند. اگرچه این ابرها آسمان کاملاً صافی ندارند اما در روزهای عمدتاً آفتابی ظاهر می شوند.

ابرهای مرتفع معمولاً سبک هستند و نقاشی را تحت تأثیر قرار نمی دهند اما به خوبی با زمین ترکیب می شوند و ترکیبی هماهنگ ایجاد می کنند. ابرهای «پرساکومه ای» زمانی مفید هستند که یک نقاش می خواهد آسمان را جذاب تر کند اما نمی خواهد توجه زیادی به آن جلب کند. این ابر به شکل یک ورقه سفید تکه تکه ظاهر می شود. «کلود مونه» در نقاشی «Vétheuil» آسمان را اینگونه به تصویر کشیده است.

پایان خبر سوشال لند