حکم اسید پاشی در ایران چیست

حکم اسید پاشی در ایران با تصویب «قانون تشدید مجازات اسیدپاشی و حمایت از بزه دیدگان ناشی از آن مصوب ۱۳۹۸» به طور قابل توجهی سخت تر شده است. این جرم، بسته به میزان آسیب وارده، می تواند به حبس های طولانی مدت (تا ۳۰ سال)، قصاص نفس یا قصاص عضو و البته پرداخت دیه و هزینه های درمان منجر شود. در مواردی هم که اسیدپاشی منجر به تغییر شکل دائمی صورت شود، مرتکب به حبس تعزیری درجه یک محکوم می شود.

واقعاً دلخراش و غیرقابل تصوره که یه نفر بخواد با پاشیدن اسید، زندگی یه آدم رو برای همیشه تغییر بده. اسیدپاشی جزو اون دسته از جرم هاست که هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی، داغ بزرگی روی دل قربانی و خانواده اش می ذاره. تو کشور ما، این جرم از قدیم الایام بوده و قانون گذار همیشه سعی کرده باهاش به سخت ترین شکل ممکن برخورد کنه. اگه شما هم دنبال این هستید که بدونید قانون ایران در مورد اسیدپاشی چی میگه، مجازاتش چیه و چه حمایت هایی از قربانیان این فاجعه میشه، تا آخر این مقاله همراه من باشید. قراره با هم همه ابعاد این موضوع رو به زبان ساده و خودمانی بررسی کنیم تا هیچ سوالی بی جواب نمونه.

اصلاً اسیدپاشی یعنی چی و چرا این قدر بده؟

قبل از اینکه بریم سراغ حکم و مجازات، بیاید ببینیم اصلا از نظر حقوقی اسیدپاشی چی محسوب میشه. اسیدپاشی یعنی اینکه یه نفر، با قصد آسیب رسوندن، از اسید یا هر ماده شیمیایی خطرناک دیگه ای استفاده کنه و اون رو روی بدن شخص دیگه ای بریزه، پرتاب کنه یا حتی طرف رو داخل اون مواد بندازه. هدف از این کار معمولاً ایجاد نقص عضو، تغییر شکل دائمی، صدمه بدنی جدی، یا حتی متاسفانه قتل هست. فکرش رو بکنید، یه لحظه غفلت یا یه کینه شخصی میتونه زندگی یه آدم رو کاملاً نابود کنه.

پیامدهای این کار فقط جسمی نیست؛ یه قربانی اسیدپاشی تا سالیان سال با دردهای روحی و روانی دست و پنجه نرم می کنه. علاوه بر این، جامعه هم از این جرایم خشونت بار آسیب می بینه و نظم عمومی به هم می خوره. به خاطر همین هم هست که همه جای دنیا، قانون گذارها برای این جرم مجازات های خیلی سنگینی در نظر می گیرند.

عناصر تشکیل دهنده جرم اسیدپاشی

هر جرمی یه سری رکن و عنصر داره که اگه اونا نباشن، جرم اتفاق نمی افته. اسیدپاشی هم از این قاعده مستثنی نیست:

• عنصر قانونی: این یعنی چی؟ یعنی حتماً باید یه قانونی باشه که بگه فلان کار جرمه و مجازات داره. توی ایران، «قانون تشدید مجازات اسیدپاشی و حمایت از بزه دیدگان ناشی از آن مصوب ۱۳۹۸» همون عنصره قانونیه که به این جرم شاخ و برگ حقوقی داده.
• عنصر مادی: این مربوط به خود عمل فیزیکیه. یعنی دقیقاً اون کاری که مجرم انجام میده. مثلاً همین پاشیدن اسید، فرو بردن سر طرف تو اسید، یا پرتاب کردن ماده شیمیایی. این عمل باید یه نتیجه ای هم داشته باشه، مثلاً سوختگی، نقص عضو، یا خدای نکرده مرگ.
• عنصر معنوی (قصد مجرمانه): اینجا دیگه پای نیت و قصد مجرم وسطه. کسی که اسید می پاشه، باید قصد آسیب رسوندن رو داشته باشه. مثلاً می خواد طرف رو بکشه، کور کنه، یا صورتش رو از بین ببره. به این میگن سوءنیت خاص. اگه بدون این قصد اتفاقی بیفته، شاید جرم دیگه ای باشه، ولی اسیدپاشی نیست.

یه نگاهی به تاریخچه قانون گذاری اسیدپاشی در ایران

قانون گذاری در مورد اسیدپاشی تو ایران قدمت زیادی داره. اولین بار سال ۱۳۳۷ بود که یه لایحه قانونی برای مجازات پاشیدن اسید تصویب شد. این قانون تا سال ها پابرجا بود، ولی با گذشت زمان و بالا رفتن آمار این جرم دلخراش، کم کم احساس شد که این قانون دیگه اون قدر بازدارنده نیست و نیاز به تغییرات جدی داره. به همین خاطر، بعد از کلی بحث و بررسی، بالاخره در سال ۱۳۹۸، «قانون تشدید مجازات اسیدپاشی و حمایت از بزه دیدگان ناشی از آن» تصویب شد.

این قانون جدید خیلی جامع تر و سخت گیرانه تره. مثلاً توی قانون قدیم، بیشتر روی قصاص و دیه تمرکز بود، ولی قانون جدید علاوه بر تشدید مجازات، به بحث حمایت از قربانیان هم خیلی توجه کرده که خودش یه پیشرفت بزرگ محسوب میشه. در ادامه، قراره با جزئیات بیشتر به این قانون جدید بپردازیم.

مجازات اصلی اسیدپاشی: سنگین تر از همیشه!

قانون سال ۱۳۹۸، دست قاضی ها رو برای صدور احکام سنگین تر بازتر گذاشته تا شاید این جرم کمتر اتفاق بیفته و یه کمکی باشه برای کاهش خشونت در جامعه. بیاید ببینیم بر اساس این قانون، مجازات اسیدپاشی چطور تعیین میشه:

انواع مجازات بر اساس شدت آسیب

قانون، مجازات رو بر اساس میزان آسیبی که به قربانی وارد میشه، دسته بندی کرده:

1. در مورد جنایت بر نفس و جنایت منجر به تغییر شکل دائمی صورت:

   اگر اسیدپاشی باعث مرگ قربانی بشه (جنایت بر نفس)، مجازات قصاص نفس (اعدام) هست. البته اگه اولیای دم گذشت کنن، مجازات تبدیل به دیه میشه. اما اگر طرف زنده بمونه ولی صورتش طوری تغییر شکل پیدا کنه که دیگه به حالت اول برنگرده (که واقعاً اتفاق وحشتناکیه)، مجرم به حبس تعزیری درجه یک محکوم میشه. حبس تعزیری درجه یک یعنی چی؟ یعنی بیشتر از ۲۵ سال تا ۳۰ سال زندان! خودتون حساب کنید چقدر سنگینه.

2. در مورد جنایت بر عضو که میزان دیه آن بیش از نصف دیه کامل باشد:

   فرض کنید یه قسمت مهم از بدن مثل چشم، گوش، بینی، لب و … آسیب جدی ببینه و دیه اش از نصف دیه کامل آدم بیشتر بشه. تو این حالت، مجازات حبس تعزیری درجه دو هست، یعنی بیشتر از ۱۵ تا ۲۵ سال زندان. اینجا هم اگه امکانش باشه و شرایط قصاص عضو فراهم باشه، ممکنه حکم قصاص عضو هم صادر بشه، مثلاً اگه چشم قربانی کور بشه و مجرم هم چشم داشته باشه.

3. در مورد جنایت بر عضو که میزان دیه آن از یک سوم تا نصف دیه کامل باشد:

   اگر آسیب کمتر باشه ولی باز هم جدی، مثلاً سوختگی عمیق یا از دست رفتن قسمتی از عضوی که دیه اش بین یک سوم تا نصف دیه کامل باشه، مجرم به حبس تعزیری درجه سه محکوم میشه، یعنی ۱۰ تا ۱۵ سال زندان. اینجا هم قاضی ممکنه حکم به قصاص عضو بده.

4. در سایر موارد صدمات بدنی:

   برای آسیب های دیگه که شدت کمتری دارن و دیه شون از یک سوم دیه کامل کمتره (مثلاً سوختگی های سطحی تر)، مجازات حبس تعزیری درجه چهار هست که یعنی ۵ تا ۱۰ سال زندان. باز هم در صورت وجود شرایط، قصاص عضو در دستور کار قرار می گیره.

قصاص، دیه یا زندان؟ تکلیف چیه؟

اینجا می خوایم یه کم جزئی تر وارد بحث مجازات ها بشیم. توی پرونده های اسیدپاشی، معمولاً سه تا نوع مجازات اصلی مطرح میشه:

• قصاص: این شدیدترین نوع مجازاته که بهش میگن چشم در برابر چشم. یعنی اگه مجرم باعث از بین رفتن عضوی از قربانی شده باشه (مثل کور کردن چشم، بریدن گوش و …)، اگه شرایطش فراهم باشه (مثلاً عضو مجرم سالم و مشابه باشه و قصاص باعث تلف شدن مجرم نشه)، مجرم هم به همون شکل مجازات میشه. اگه هم اسیدپاشی منجر به مرگ بشه، قصاص نفس یا همون اعدام در انتظارشه. البته قصاص یه حق برای بزه دیده (یا اولیای دم در قصاص نفس) هست و اونا می تونن از حقشون بگذرن.
• دیه: دیه یه مبلغ پولیه که برای جبران خسارت های بدنی به قربانی پرداخت میشه. هر آسیبی، از زخم و کبودی گرفته تا نقص عضو و از کار افتادگی، دیه خاص خودش رو داره که توسط پزشکی قانونی و دادگاه تعیین میشه. قانون گذار هر سال یه نرخ دیه مشخص رو اعلام می کنه و بر اساس اون، میزان دیه برای اعضای مختلف بدن و نوع آسیب مشخص میشه.
• ارش: بعضی وقتا آسیبی که وارد شده، دیه مشخصی تو قانون نداره. مثلاً یه جراحتی که شکل خاصی نداره و نمیشه براش دیه مقدر در نظر گرفت. تو این موارد، قاضی با کمک کارشناس های پزشکی قانونی، یه مبلغی رو به عنوان ارش تعیین می کنه تا خسارت قربانی جبران بشه.
• حبس تعزیری: علاوه بر قصاص و دیه، همون طور که گفتم، مجرم به حبس های طولانی مدت هم محکوم میشه. این حبس ها جنبه عمومی جرم رو نشون میدن و حتی اگه بزه دیده هم گذشت کنه، معمولاً حبس به طور کامل از بین نمیره، مگه اینکه گذشت کامل باشه و دادگاه مجازات حبس رو یک درجه تخفیف بده.

به عنوان مثال: اگه کسی اسید بپاشه و چشم طرف مقابل رو کور کنه، بزه دیده حق داره درخواست قصاص چشم مجرم رو بکنه. حالا اگه بزه دیده گذشت کنه، حق قصاص تبدیل به دیه میشه و علاوه بر دیه، مجرم به حبس تعزیری درجه دو (۱۵ تا ۲۵ سال) هم محکوم خواهد شد.

تخفیف و ارفاق؟ اینجا خبری نیست!

یکی از مهم ترین نکاتی که قانون سال ۱۳۹۸ روی اون تأکید کرده، اینه که با مجرم اسیدپاشی نباید به آسونی برخورد کرد. به خاطر همین، ماده ۳ این قانون میگه که توی جرایم اسیدپاشی (و حتی شروع به اون)، امکان استفاده از بعضی از نهادهای ارفاقی مثل آزادی مشروط، تعلیق مجازات و تخفیف مجازات وجود نداره. این یعنی چی؟ یعنی قاضی دستش برای بخشش و تخفیف خیلی بسته تره تا مجرم بدونه که این جرم چقدر جدیه.

قانون می خواد با این کار، یه پیام روشن بده: اگه کسی اسیدپاشی کنه، راه فرار و تخفیف زیادی نداره و باید تاوان کارش رو تمام و کمال پس بده. تنها استثنایی که وجود داره، اینه که اگه بزه دیده یا اولیای دم، به طور کامل از قصاص و دیه (و حتی مجازات تعزیری) گذشت کنن، ممکنه دادگاه بتونه مجازات حبس رو یک درجه تخفیف بده. مثلاً اگه مجازاتش حبس درجه دو باشه، ممکنه بشه درجه سه.

اگر کسی همدست باشه چی میشه؟ مجازات معاونت در اسیدپاشی

گاهی اوقات یه جرم توسط یه نفر تنها انجام نمیشه و چند نفر با هم توش نقش دارن. به کسی که کمک می کنه تا جرم اتفاق بیفته ولی خودش مستقیماً عمل اصلی رو انجام نمیده، میگن معاون جرم. ماده ۴ قانون اسیدپاشی هم تکلیف معاونت رو مشخص کرده و برای اونا هم مجازات سنگینی در نظر گرفته:

• اگه مجازات اصلی، سلب حیات (اعدام) باشه: معاون مجرم به حبس تعزیری درجه دو محکوم میشه (۱۵ تا ۲۵ سال زندان).
• اگه مجازات اصلی، قصاص عضو باشه: معاون مجرم به حبس تعزیری درجه سه محکوم میشه (۱۰ تا ۱۵ سال زندان).
• اگه مجازات اصلی، قصاص نباشه یا به هر دلیلی اجرا نشه: مجازات معاون، یک درجه پایین تر از مجازات تعزیری مرتکب اصلی خواهد بود.

این نشون میده که قانون حتی برای کسانی که فقط زمینه رو برای این جرم فراهم می کنن یا با مجرم اصلی همکاری می کنن هم خیلی جدی و سخت گیره.

حتی شروع به اسیدپاشی هم مجازات داره!

فکر نکنید اگه کسی قصد اسیدپاشی داشته باشه ولی به هر دلیلی کارش تموم نشه، بی مجازات می مونه. نه! قانون برای شروع به جرم هم مجازات در نظر گرفته. شروع به جرم یعنی اینکه یه نفر برای ارتکاب جرمی شروع به انجام کارهایی کنه، ولی به هر دلیلی اون جرم کامل نشه. مثلاً اسید رو آماده کرده، رفته دم خونه قربانی، ولی پلیس سر میرسه و نمی ذاره کارش رو تموم کنه.

در مورد اسیدپاشی هم، اگر کسی شروع به این کار کنه ولی جرم کامل نشه، بر اساس ماده ۳ قانون ۱۳۹۸، همون قوانینی که برای مجازات اصلی گفته شد (مثلاً عدم اعمال نهادهای ارفاقی) در موردش صدق می کنه و مجازات شروع به جرمش هم طبق قانون مجازات اسلامی، حبس تعزیری درجه چهار (۵ تا ۱۰ سال) خواهد بود. البته باز هم تأکید می کنم، مگر اینکه بزه دیده گذشت کامل کرده باشه.

قربانیان اسیدپاشی: حمایت ها و جبران خسارت ها

همون طور که گفتم، یکی از نقاط قوت قانون سال ۱۳۹۸، توجه ویژه به حمایت از قربانیان اسیدپاشیه. چون واقعاً بعد از همچین فاجعه ای، یه قربانی نیاز به کمک های زیادی داره تا بتونه دوباره زندگی کنه.

جبران خسارت های مادی و معنوی (ماده ۵ قانون)

این ماده میگه که مجرم اسیدپاشی، علاوه بر هر مجازاتی که براش تعیین میشه (قصاص، دیه، حبس)، موظفه که هزینه های درمان بزه دیده رو هم پرداخت کنه. این خیلی مهمه، چون درمان سوختگی های ناشی از اسید، عمل های جراحی، و توانبخشی های بعدش معمولاً خیلی گرون و زمان بره.

حالا یه سوال پیش میاد: اگه مجرم پول نداشته باشه چی؟ اینجا قانون یه راهکار خوب گذاشته: اگر قاضی تشخیص بده که مجرم توان مالی نداره، هزینه های درمان از محل صندوق تأمین خسارت های بدنی پرداخت میشه. این یه دلگرمی بزرگه برای قربانی ها که نگران هزینه های سنگین درمان نباشن.

به غیر از هزینه های درمان، مجرم باید تمام خسارت های مادی و معنوی دیگه ای که به قربانی وارد شده رو هم جبران کنه. این خسارت ها میتونن شامل از کار افتادگی، رنج های روحی، از دست دادن شغل و هر آسیب دیگه ای باشن.

حمایت های روان شناختی، مددکاری و توانبخشی (تبصره ماده ۵)

واقعاً خیلی ها فراموش می کنن که زخم های روحی اسیدپاشی، شاید از زخم های جسمی هم عمیق تر باشن. یه قربانی اسیدپاشی نیاز مبرمی به کمک های روان شناختی، مددکاری و توانبخشی داره. تبصره ماده ۵ قانون میگه که سازمان بهزیستی کشور وظیفه داره با تشخیص قاضی، این خدمات رو به بزه دیدگان اسیدپاشی ارائه بده.

این خدمات میتونن شامل مشاوره های روان درمانی، کمک های مددکاری برای برگشتن به زندگی عادی و ارائه امکانات توانبخشی (مثل پروتز، فیزیوتراپی و …) باشن. این بخش از قانون نشون میده که قانون گذار فقط به مجازات مجرم فکر نکرده، بلکه حواسش به حال و روز قربانی ها هم بوده.

تسریع در روند رسیدگی (ماده ۶ قانون)

پرونده های اسیدپاشی، به دلیل حساسیت و فوریت بالا، باید سریع تر از بقیه پرونده ها رسیدگی بشن. ماده ۶ قانون هم همین رو میگه: به دعاوی و شکایات مربوط به جرایم اسیدپاشی باید خارج از نوبت رسیدگی بشه. این یعنی پرونده این قربانی ها نباید پشت نوبت های طولانی دادگاه بمونه و باید سریع تر تعیین تکلیف بشه تا هم حق قربانی زودتر احقاق بشه و هم مجرم به سزای عملش برسه.

پای پرونده های اسیدپاشی به دادگاه: مراحل و چالش ها

وقتی خدای نکرده یه همچین اتفاقی میفته، قربانی و خانواده اش باید یه سری مراحل قانونی رو طی کنن. دونستن این مراحل کمک می کنه که سردرگم نشن و بهتر بتونن حقشون رو پیگیری کنن.

مراحل اولیه شکایت و رسیدگی

1. ثبت شکایت: اولین قدم، ثبت شکایت تو دادسرا یا کلانتریه. این شکایت میتونه به صورت کتبی یا شفاهی باشه. هرچی زودتر اقدام بشه، بهتره.
2. نقش اورژانس اجتماعی و پزشکی قانونی: بعد از حادثه، فوراً باید به مراکز درمانی و اورژانس مراجعه بشه. پزشکی قانونی نقش خیلی مهمی داره، چون وظیفه اش معاینه دقیق قربانی و ثبت تمام آسیب های وارده هست. گزارش پزشکی قانونی سند اصلی برای اثبات جرم و تعیین دیه و قصاصه.
3. جمع آوری مدارک و شواهد: هر مدرکی که میتونه به پرونده کمک کنه، باید جمع آوری بشه. مثلاً شهادت شهود، عکس و فیلم از محل حادثه، و هرگونه سندی که به شناسایی مجرم کمک کنه.

نقش وکیل متخصص در پرونده اسیدپاشی

پرونده های اسیدپاشی پیچیدگی های حقوقی زیادی دارن. از تعیین نوع مجازات (قصاص، دیه یا ارش) گرفته تا اثبات قصد مجرمانه و پیگیری حمایت ها. اینجا داشتن یه وکیل متخصص و باتجربه تو زمینه جرایم کیفری، واقعاً حیاتیه. یه وکیل خوب میتونه:

• به قربانی و خانواده اش کمک کنه تا مراحل قانونی رو درست طی کنن.
• مدارک و شواهد رو جمع آوری و به درستی ارائه بده.
• لایحه های دفاعی قوی بنویسه و از حقوق قربانی به بهترین شکل دفاع کنه.
• بهشون مشاوره بده که چه تصمیماتی بگیرن (مثلاً گذشت از قصاص و دریافت دیه).
• و در کل، فرآیند طاقت فرسای دادگاه رو برای قربانی کمی راحت تر کنه.

یک پرونده واقعی اسیدپاشی رو با هم ببینیم (با تحلیل)

بیاید یه نگاهی بندازیم به یه نمونه واقعی از پرونده اسیدپاشی تا ببینیم چطور میشه و چه درس هایی میشه ازش گرفت. یکی از پرونده های معروف که سال ها درگیر دادگاه بود، مربوط به حادثه سال ۱۳۸۳ در تهران میشه. تو این پرونده، یه جوون که به دختری ابراز علاقه کرده بود و با جواب منفی روبرو شده بود، روی صورت و چشم های اون دختر اسید می پاشه.

این دختر جوون، از ناحیه چشم، صورت و دست ها به شدت آسیب می بینه و متاسفانه هر دو چشمش رو از دست میده. مجرم تو بازجویی ها اعتراف می کنه که به خاطر جواب رد ازدواج، دست به این کار زده. بعد از سال ها پیگیری قضایی، دادگاه کیفری استان تهران، این جوون رو به قصاص دو چشم و پرداخت دیه برای بقیه آسیب ها محکوم می کنه. این رأی در دیوان عالی کشور هم تأیید میشه.

اما نکته جالب اینجا بود که بعد از گذشت حدود هفت سال از حادثه و در حالی که همه چیز برای اجرای حکم قصاص آماده بود، قربانی با وجود تحمل درد و رنج های فراوان و عمل های جراحی متعدد (حتی تو بارسلون!)، از حق قصاص خودش گذشت می کنه. این گذشت، پرونده رو وارد مرحله جدیدی می کنه.

تحلیل حقوقی این پرونده

این پرونده چند تا نکته مهم رو نشون میده:

1. طولانی شدن فرآیند: متاسفانه پرونده های این چنینی ممکنه سال ها طول بکشه که برای قربانی خیلی آزاردهنده هست.
2. حق قصاص: نشون داد که قصاص یه حق برای بزه دیده هست و اگه اون نخواد، اجرا نمیشه.
3. تأثیر گذشت: گذشت بزه دیده میتونه سرنوشت مجرم رو تغییر بده. در اینجا، با گذشت کامل، مجازات قصاص منتفی شد و مجرم به پرداخت دیه و حبس محکوم شد.
4. جبران خسارت: حتی بعد از گذشت، مجرم باز هم موظف به پرداخت دیه و جبران خسارت های دیگه قربانی هست.

این پرونده ها واقعاً دل آدم رو به درد میارن، ولی نشون میدن که سیستم قضایی چطور سعی می کنه عدالت رو برقرار کنه و همزمان حقوق بزه دیده رو هم حفظ کنه.

چطور جلوی اسیدپاشی رو بگیریم؟

مجازات سنگین لازمه، ولی کافی نیست. باید از ریشه با این پدیده شوم مبارزه کرد. برای پیشگیری از اسیدپاشی، دو رویکرد اصلی وجود داره:

پیشگیری وضعی (Situational Prevention)

این نوع پیشگیری یعنی اینکه شرایط رو طوری تغییر بدیم که انجام جرم سخت تر یا غیرممکن بشه. مثلاً:

• کنترل فروش اسید: یکی از مهم ترین راه ها، کنترل شدید روی فروش مواد شیمیایی خطرناک، به خصوص اسیدهاست. باید احراز هویت خریداران به دقت انجام بشه و تمام معاملات اسید ثبت بشن. اینطوری، اگه اسیدپاشی اتفاق افتاد، راحت تر میشه منشأ اسید رو پیدا کرد و جلوی سوءاستفاده رو گرفت.
• محدود کردن دسترسی: باید دسترسی افراد به این مواد خطرناک رو محدود کرد. شاید حتی نیاز باشه که قوانین سخت گیرانه تری برای حمل و نقل و نگهداری این مواد تصویب بشه.

پیشگیری اجتماعی و فرهنگی

این پیشگیری از ریشه شروع میشه و هدفش تغییر نگرش ها و رفتارهای اجتماعیه:

• آگاهی بخشی عمومی: باید از طریق رسانه ها، کمپین های تبلیغاتی و برنامه های آموزشی، مردم رو با عواقب وحشتناک اسیدپاشی و مجازات های سنگین اون آشنا کنیم. شاید بعضی ها فکر کنن با این کار میتونن انتقام بگیرن، در حالی که فقط زندگی خودشون رو هم نابود می کنن.
• فرهنگ سازی برای کاهش خشونت: خیلی از اسیدپاشی ها ریشه در اختلافات خانوادگی، کینه های شخصی و عدم مهارت در حل مسالمت آمیز مسائل دارن. باید تو جامعه فرهنگ گفتگو، احترام متقابل و دوری از خشونت رو نهادینه کنیم. آموزش مهارت های زندگی و کنترل خشم از سنین پایین میتونه خیلی کمک کننده باشه.
• حمایت از قربانیان: وقتی قربانیان اسیدپاشی حمایت میشن و جامعه کنارشون می ایسته، این خودش یه پیام قوی به جامعه میده که ما در برابر این خشونت سکوت نمی کنیم.

---

نتیجه گیری

جرم اسیدپاشی، زخم عمیقی بر پیکر جامعه و زندگی قربانیانشه. همون طور که دیدیم، قانون گذار ایران به خصوص با تصویب قانون سال ۱۳۹۸، تلاش کرده تا با تشدید مجازات ها و وضع قوانین حمایتی، هم جلوی این جرم رو بگیره و هم به قربانیان کمک کنه. از حبس های طولانی مدت تا قصاص و دیه و همچنین الزامات حمایتی از جمله پرداخت هزینه های درمان و خدمات روانشناختی، همه و همه نشون دهنده رویکرد جدی نظام حقوقی کشورمون در برخورد با این فاجعه است.

اما به قول معروف، از دل برود هر آنکه از دیده رود. تا زمانی که آگاهی عمومی و فرهنگ پیشگیری تو جامعه ما تقویت نشه و همه ما به مسئولیت اجتماعیمون برای مقابله با خشونت پایبند نباشیم، متاسفانه باز هم شاهد اتفاقات تلخی مثل اسیدپاشی خواهیم بود. امیدوارم که با همکاری و همدلی همه، روزی برسه که دیگه هیچ پرونده اسیدپاشی تو دادگاه ها باز نشه.