بسته های امدادی که بالگردها روی سر مردم نوار غزه می ریزند شاید آنها را از مرگ در اثر گرسنگی نجات دهد، اما قطعا تحقیرشان می کند؛ تحقیری که توسط جنایت کاران بارها در طول تاریخ تکرار شده است.
به گزارش سوشال لند، سوشال لند نوشت: «تاریخ تکرار می شود» این گزاره ای است که برخی آن را به جد باور دارند، نامش را «بازآیند تاریخ» می گذارند و آن را به عنوان یک قاعده در علم تاریخ و سیاست پذیرفته اند. می گویند حوادث تاریخ مجموعه های مکرّری از وقایع مشابه هستند که در اشکال مختلف ظاهر می شوند. حالا ویدیویی از دل تاریخ و از آن سوی جهان در کنار برگی از تاریخ امروز قرار گرفته که این بازآیند تاریخ را به تصویر می کشد و متبلور غمی به نام غزه است.
در ابتدای این ویدیو که در فضای رسانه در حال دست به دست شدن است، فیلمی قدیمی استفاده شده که در سال 1899 توسط «گابریل ویره» عکاس و فیلمساز فرانسوی تهیه شده کودکان ویتنامی را به همراه دو زن به تصویر می کشد. یکی از آن دو زن، همسر «بلانش دومر» رییس جمهور فرانسه بین سال های 1931 تا 1932 است و دیگری دختر اوست. هر دوی آن ها مشغول پرتاب سکه به طرف کودکان ویتنامی اند و کودکان هم سرگردان برای جمع کردنشان این سمت و آن سو می روند.
تا قبل از سال 1887 و بحبوحه جنگ جهانی دوم، ویتنام بخشی از کشور چین بود. اما درست بعد از این تاریخ و جنگ با آمریکا این کشور دچار تحولات زیادی شد و وقتی چین از حقوق خود در مورد پادشاهی روی ویتنام صرف نظر کرد، این خاک به عنوان مستعمره به چنگ فرانسه افتاد. حتی به طور رسمی نام ویتنام به اتحادیه «هندوچین» تغییر یافت. ویتنام در روزهای استعمار توسط فرانسه شرایط سختی را گذراند و تلفات و صدمات زیادی متحمل شد.
حالا مدتی است خبرهایی از این دست منتشر می شوند: «سه فروند هواپیمای سی 130 ارتش آمریکا با پرواز در آسمان غزه، 35 هزار وعده غذایی آماده را برای مردم غزه، از بالا پرتاب کردند. بسته ها در خط ساحلی منطقه غزه پرتاب شدند.»
در ویدیوهایی که از این کمک رسانی منتشر شده لحظات عجیبی برای انسانیت رقم خورده است. گویی یک عرصه دو و میدانی خیالی در دشت های غزه کشیده باشند، مردان و کودکان با نهایت سرعت می دوند. گاهی سرعت بالا زمین شان می زند و گاهی رقابت تنگاتنگ با نفرات دیگری که خواسته یا ناخواسته تنه می زنند. گاهی ضربه خوردن از زمین های پست و ناهموار خاکی به آنها آسیب می زند و گاهی سقوط بسته های ارزاق سر و صورتشان خراش می اندازد. تمام این تلاش ها، برای آن است که قدری خوراک، نصیب خودشان و خانواده شان شود.
گویی به جای همسر و دختر رییس جمهور فرانسه، بالگردهای آمریکایی و فرانسوی و اماراتی؛ به جای کودکان ویتنامی، کودکان غزه؛ و به جای سکه، اقلام کمکی در این صحنه تاریخی جایگزین شده اند. چنین شباهت هایی، نگاه ها را به طرف این بُرش از تاریخ کشانده که هر دو دردناک و حاکی از تحقیر هستند؛ جایی که صدای مظلوم زنده به گور شده و هیچکس آن را نشنیده است.
اینجا هرروز به آرامی می میریم
یک حساب اینستاگرامی تصاویری از این دو صفحه تلخ تاریخی را کنار هم گذاشته و با این قیاس تامل برانگیز توجه کاربران زیادی را به این موضوع جلب کرده است. در روزهایی که تصاویر ارسال بسته های ارزاقی توسط بالگرد برای مردم غزه در فضای مجازی واکنش های مختلفی را به دنبال داشته است، این ویدیو شاید یکی از پربازدیدترین ها بوده که کاربران را به مکث بیشتر درباره ماجرا وادار کرده است تا فهم بهتری از شرایط ضدانسانی و غیراخلاقی که به اهالی غزه تحمیل داشته شده، داشته باشند.
کاربری در واکنش به این ویدیو نوشت: «استعمار هرگز به پایان نرسید و فقط تکامل یافت!» کاربر دیگری که به نظر می رسد از اهالی غزه باشد، با اشاره به جنگ اوکراین و روسیه و دوگانگی رفتار دولت ها و گروه هایی از مردم، یادآوری کرد: «زمانی که جنگ اوکراین آغاز شد، جهان با آن همبستگی کرد و از آن حمایت کرد. الان نصف سال است که به وحشتناک ترین شکل ممکن کشته می شویم و هیچکس به ما نگاه نمی کند!»
مرد جوانی هم خودش را از اهالی غزه معرفی کرده و ضمن درخواست ملتمسانه دعا در واکنش به این ویدیوی تلخ، بر وخامت اوضاع تاکید می کند: «شرایط بسیار بد و سخت است. ما اینجا هرروز به آرامی می میریم!»
حساب کاربری دیگری در قسمت نظرات متنی نوشت که بیت معروف سعدی را به یاد می آورد: «تو کز محنت دیگران بی غمی، نشاید که نامت نهند آدمی!» او خطاب به سایر کاربران گفت: «اگر بتوانید درد را احساس کنید زنده هستید؛ انسان هستید! اگر وقتی کسی را در حال عذاب می بینید قلب شما به درد نمی آید چرا آن قلب را دارید؟ اگر وقتی می بینید کسی در حال گریه است، چشمان شما گریه نمی کند، چرا این چشم ها را دارید؟ اگر روح شما با دیدن زندگی های متلاشی شده غیر نظامیان مرده، آن را احساس نمی کند، چه روحی دارید؟»
او در ادامه این نظر که کاربران زیادی آن را پسندیده اند نوشت: «ما یک خانواده هستیم قرار نیست نسبت به رنج همنوعان خود بی تفاوت باشیم. قرار نیست در برابر فریادهای بی گناهان ناشنوا باشیم. قرار نیست نسبت به مصیبت مظلومان دل بسته ای داشته باشیم. مهم نیست از چه نژاد، زبان، چه مذهب و چه کشوری هستید. مهم این است که کجا ایستاده اید! با مظلوم طرف هستید یا با ظالم؟ با وجدان و روح خود به ندای رحمت و عدالت خداوند گوش فرا دهید. اگر بتوانی گریه کنی، یعنی می توانی بفهمی. امید تنها چیزی است که از ترس قوی تر است. آزمون واقعی شخصیت این نیست که در بهترین روزها چگونه هستید، بلکه نحوه عملکرد شما در بدترین روزهایتان است. داشتن قلب نرم در دنیای بی رحم، شجاعت است نه ضعف!»
در حالی که چند مرحله از کمک رسانی با بال گرد به مردم غزه می گذرد، ویدیوهای زیادی از گلایه آنان منتشر شده؛ گلایه هایی که نشان می دهد عزت نفس آنها بیش از همیشه خدشه دار شده است. یک کودک اهل غزه در حالی که در مسیر به سمت محل پرتاب بسته های ارزاق می رود، رو به دوربین می گوید: «ما را تحقیر می کنند؛ کمک هایشان را با پاراگلایدر به دریا می اندازند! ما در تل زعتر زندگی می کنیم اما آنها بسته ها را به دریا می ریزند تا بگویند که ما مثل سگ می آییم و جمع می کنیم! من فقط برای اینکه برای خواهران و برادرانم غذا ببرم اینجا هستم، مدام به من می گویند که خیلی گرسنه هستند.»
«قسم می خورم هیچ چیز نمی فهمم؛ چرا برای کسانی که واقعاً احتیاج دارند کمک پخش نمی کنند؟ اگر آنجا یک زن بیوه باشد چه کسی برای او خوراک ببرد؟ برای بچه های کوچک و گرسنه اش چه کسی غذا ببرد؟ آنها گرسنه هستند و غذا پیدا نمی کنند…» اینها را می گوید و از فکر گرسنه ماندن زن بیوه و فرزندان کوچکش و آنها که کسی را ندارند برایشان غذا و بسته ارزاق ببرد، اشک روی صورت خاکی اش سُر می خورد.
برگی از تاریخ که تکرار می شود این است؛ استعمارگران و اشغال گران ساختار یک کشور را ویران می کند، کودکان را می کشد، به زنان و مادران تجاوز می کند، سیستم آموزشی و منابع غذایی را از بین می برد. بعد اجازه می دهد بخش کوچکی از حق زندگی، تحقیرآمیز و شکننده به دست شان برسد تا این طور به دنیا نشان دهد که آن قدرها هم جنایت کار نیست.
اما هر انسانی، حتی اگر آزادی فلسطین را باور نداشته باشد دست کم باید به این فکر کند که احتمالاً یک روز زنان و کودکان غزه تمام می شوند؛ خیابان هایش تمام می شوند؛ دیرالبلح، خان یونس و رفح تمام می شود؛ اخبارهایشان تمام می شود و آن روز، تمام رسانه های متظاهر به حقوق بشر، سراغ پوشش اخبار دیگری می روند که منافعش بیشتر باشد ولی جنایت کار متوقف نخواهد شد و دنبال طعمه های دیگری خواهد رفت؛ جنگ های دیگر، اشغال های دیگر؛ استعمارهای دیگر.
هر انسانی حتی اگر آزادی فلسطین را باور نداشته باشد باید به این فکر کند شاید فردا، ظلم و تحقیر در خانه او یا فرزندانش را بزند…
پایان خبر سوشال لند
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "تکرار تاریخ؛ تکرار تحقیر – سوشال لند" هستید؟ با کلیک بر روی عمومی، ممکن است در این موضوع، مطالب مرتبط دیگری هم وجود داشته باشد. برای کشف آن ها، به دنبال دسته بندی های مرتبط بگردید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "تکرار تاریخ؛ تکرار تحقیر – سوشال لند"، کلیک کنید.
