آیا موسیقی به همه آدم ها حال خوب می دهد؟

به گزارش خبرگزاری سوشال لند همواره می شنویم که موسیقی در درمان برخی بیماری ها موثر و نتیجه بخش است. این نظریه از دهه ها قبل وجود داشته طی همین روند بوده که موسیقی درمانی به یکی از شیوه های تخصصی درمان تبدیل شده است. این مقوله تا آن حد جدی است که در برخی از کشورها بیمارستان های تخصصی موسیقی درمانی تاسیس شده است.
البته درمانگران در برخی مواقع از میان بیمارانی که عارضه شان با موسیقی قابل درمان است در تشکیل گروه های موسیقی بهره می بینم تا به این واسطه بیماری هایی که دارند درمان شود. آلزایمر یکی از مهمترین بیماری های عصر حاضر است که موسیقی در درمان آن موثر واقع شده است. 

به گزارش ایلناخبرگزاری «سی ان ان» به تازگی در اینباره گزارشی منتشر کرده که به گروه آوازخوانی «فراموش نشدنی ها» اختصاص دارد. این گروه در سال ۲۰۱۱ با حضور افراد مبتلا به زوال عقل و تضمین مراقبت از آن ها تاسیس شده است. 

نمایی از ارکستر «فراموش نشدنی ها» در کلیسای سنت میخائیل

«نور ملایمی از طریق شیشه های رنگی کلیسای سنت میخائیل در منطقه «آپر وست ساید» واقع در نیویورک به داخل می تابد. لوه های و ادوات بزرگ ارگ کلیسا تا سقف بالا رفته و مردم در حال وارد شدن هستند. در این میان اعضای گروه کر به صورت دو نفر دو نفر وارد می شوند و عمدتا افراد مسنی هستند که توسط جوان ترها مراقبت می شود. مدیران با لبخند و کتاب های سرود در دست به همه خوشامد می گویند. گروه شروع به آواز خواندن می کند. اعضا در ابتدا آرام هستند و کم کم با اعتماد به نفس بیشتری می خوانند. آن ها بر مشارکت و یادگیری کلمات تمرکز می کنند. آن ها می خندند و با نوای موسیقی خود را به آرامی تکام می دهند. موضوع این است که اعضای گروه آوازخوانی «فراموش نشدنی ها» به طور هفتگی تمرین می کند که نتیجه کار آن ها برگزاری دو کنسرت در سال است. آهنگ هایی که آن ها اجرا می کنند عمدتا قدیمی هستند و برای اعضا آشنا هستند.

اعضای گروه کر «فراموش نشدنی ها» در حال تمرین هستند/ آنها همه به بیماری آلزایمر دچار هستند

در ابتدای هر تمرین گروه آهنگ «فراموش نشدنی» را می خواند که توسط «ایروینگ گوردون» نوشته شده است. 

تانییا پاپایانوپولو (مدیر موسیقی و رهبر گروه) در اینباره گفت: تلاشم این بوده که گروهی تشکیل دهم که تماشاگران آن ها و اجرای شان را باور داشته باشند. این رویه به اعتماد به نفس بیشترِ اعضا که مسن و دچار زوال عقل هستند کمک می کند. 

پاپایانوپولو در ادامه افزود: واقعیت این است که درگیر شدن با موسیقی و مواجهه مداوم با آن حرکاتی را برمی انگیزد که نوعی سر خوشی سالم را در بیماران به همراه دارد. آواز خواندن توجه به ریتم شنیدن صدای سازها و سعی در درست خواندن و حتی دست زدن و تق تق کردن عواملی هستند که نورون های سالم افراد را فعال می کنند. هنگامی که بیماران در حال خوبی دارند این قدرت را خواهند داشت که با عزیزان و آن هایی که دوست شان دارند ارتباط برقرار کنند. 

 بورنا بوناکداری پور پزشک عصب شناس نیز این توضیحات را تایید کرد. او گفت: موسیقی به گونه ای است که بیماران آلزایمری آن ها را برای مدتی طولانی به خاطر می سپارند. حتی اینکه موسیقی هایی که قبل از بیماری و در سال ها و دهه های قبل شنیده اند نیز در ذهنشان دست نخورده باقی می ماند. 

او افزود: پژوهش های محققان دانشگاه بهداشت «یوتا» و دانشگاه «تورنتو» در کانادا نشان داده که موسیقی (به ویژه موسیقی های دارای معنا و مفهوم شخصی و خاطره انگیز) حتی پس از بیماری می تواند مسیرهای دیگر مغز را فعال کند. همچنین گوش دادن به این نوع موسیقی های خاطره انگیز می تواند افرادی که به تازگی با آلزایمر مواجه شده اند یا دارای اختلال شنختی خفیف هستند را بهبود بخشد. 

پاپایانوپولو گفت: شرکت در گروه کر اعضای دچار بیماری را توانمند می کند و در این صورت می توانند اجتماعی تر باشند. آن را توانمند کرده است. و اینکه موسیقی به آن ها اجازه می دهد تا واقعاً دوباره هویت خود را بازیابند و بر همین اساس با دیگران ارتباط برقرار کنند.

نگاهی به زندگی موزیسین های دچار آلزایمر و زندگی آن ها

بریجت الیاس پنجاه و دو ساله یکی از همین افراد است که با مراقبش لیزت دلکروز در طبقه بالای یک خانه تاریخی در یکی از خیابان های پر درخت بروکلین زندگی می کند. بریجت الیاس هشت سال قبل با تاونسند دیویس ازدواج کرده است. این دو برای اولین بار در یک مهمانی در سال ۱۹۹۴ با یکدیگر آشنا شدند و هشت سال بعد ازدواج کردند. دیویس یک وکیل و الیاس یک مدیر مالی سابق در موزه هنرهای آمریکایی ویتنی دو فرزند دارند. در سال ۲۰۱۶ دیویس متوجه شد که الیاس که معمولاً به جزئیات توجه داشت در حال فراموش کردن چیزهای کوچک است. پس از ماه ها بحث و آزمایش بیماری او آلزایمر زودرس تشخیص داده شده بود. این اتفاق برای خانواده یک شک بود. 

در نهایت اینکه تاونسند دیویس همسرش را به یک گروه کر می فرستد. این گروه در دوران کرونا به صورت آنلاین تمرینات خود را انجام می دانند. او در ادامه موسیقی را به شکل جدی تر به خانه اش می برد و از باندها و ادواتی هم در این راستا بهره می برد. او هر لحظه برای همسرش موسیقی می گذاشته است. 

او در پایان گفت: من فکر می کنم موسیقی چیزی است که بیشتر از همه موارد دیگر به او کمک می کند. 

دیوید دامسترا با هشتاد و هفت سال سن یکی دیگر از اعضای کر «فراموش نشدنی ها» است که یکی از خوانندگان اصلی گروه محسوب می شود. او در تمام زندگی اش به موسیقی می پرداخته و خواننده اپرا و یکی از اعضای فعال کر کلیساها بوده است.

دامسترا عکس فرزندانش را در معرض دید قرار داده است/ او حالا هشتاد و هفت سال سن دارد و به آلزایمر مبتلاست/ همسرش اولین از او نگهداری می کند

دامسترا حدود هفت سال پیش به گروه کُر «فراموش نشدنی ها» پیوسته است؛ زمانی که برای اولین بار با اختلال خفیف شناختی تشخیص مواجه شده بود او حال یک بیماری آلزایمری است که به طور کامل به این عارضه مبتلا شده است. 

او در سال ۱۹۶۲ با اوولین ازدواج کرده است. این زوج در سال ۱۹۶۲ در نیویورک یکدیگر را ملاقات کردند. در آن مقطع دیوید دامسترا در حال یادگیری آواز و تمرین برای تبدیل شدن به یک خواننده اپرا بوده است. آن ها دو فرزند و سه نوه دارند. 

دیوید و اوولین در خانه و مشغول زندگی روزمره هستند

اوولین گفت: موسیقی به همسرم برای زندگی عادی تر کمک شایانی کرده است و حال تنها کاری که می کنیم این است که برای داشتن یک زندگی عادی تلاش کنیم. فقط نمی خواهیم چیزی را از دست بدهیم. دیوید اغلب در خانه آواز می خواند و ملودی هایی از آثار فراموش نشدنی یا سال های اپرای خود را انتخاب می کند. او حتی به نواختن یوکللی پرداخته و با گروه کر اجرا کرده است. 

هلن یینگ یکی دیگر از اعضای کر «فراموش نشدنی ها» است. بین خانه او و محل تمرین یک ساعت فاصله است. دخترش که مراقبت او را به عهده دارد برای مادرش آهنگ های هنرمند پاپ تایوانی را از طریق بلندگو پخش می کند. او گفت: موسیقی مادرش را آرام می کند و هرچه او آرامتر باشد راحت می توانم از او نگهداری کنم.

هلن یانگ (نفر دوم از سمت چپ) همراه با دیگر اعضای ارکستر مشغول تمرین است/ او یک گل ارکیده در دست دارد. یانگ به هرکس که به ارکستر ملحق می شود گل اهدا می کند

البته هلن یینگ هنوز کاملا به آلزایمر مبتلا نشده؛ اما اختلال خفیف شناختی او برای او و دخترش نسبتاً جدید است. تانگ از اوایل سال جاری تغییراتی در خلق و خوی مادرش را متوجه شد. او فراموشکارتر مضطرب تر شده و در بعضی مواقع قادر به صحبت کردن نبوده است.

هلن یانگ با همراهی دخترش در تمرین حضور یافته است

دختر هلن در نهایت با برنامه موسیقی در ذهن آشنا می شود که توسط سازمانی برای حمایت از آلزایمری ها برگزار می شود. او هلن را به این جلسات می برد و در نهایت با گروه کر «فراموش نشدنی ها» آشنا شده است. 

بویید لاوری نیز یکی دیگر از افرادی است که به آلزایمر دچار است. او در خانواده ای موسیقی دان به دنیا آمده و بزرگ شده تمام عمرش را کار کرده است. همسرش گفت: لاوری برای آواز خواندن دلایل خوبی دارد. بویید لاوری که تمام عمرش را به این کار مشغول بوده است.

بوید لاوری با همسرش مری و پسرش. او یک دهه قبل به آلزایمر مبتلا شده؛ اما با موسیقی شرایطی تقریبا معمولی دارد

 واقعیت این است که بوید کودکی و نوجوانی خود را هر شب با خوانش سرودهای مذهبی گذرانده است. بویید همچنین در گروه های موسیقی کرها و گروه های کلیسایی شرکت می کرده است.
او با اینکه ساله هاست به آلزایمر مبتلا شده همچنان آثار موسیقایی و کلیسایی ای که دوره کودکی و نوجوانی را شنیده و خوانده را همچنان به یاد دارد. او پس از دهه ها و با وجود فراموشی وقتی به خانه برمی گردد همچنان آهنگ «من زندگی را دوست دارم» اثر پل نکا را می خواند. این اثر همچنان یکی از آهنگ های مورد علاقه بویید لاوری است. 

یک دهه پیش زمانی که لاوری به آلزایمر مبتلا می شود خانواده اش روی حفظ تمرکز ذهنی او کار کرده اند. او حال در گروه کُر «فراموش نشدنی ها» مشغول به فعالیت است. او همچنین در برنامه های هنری دیگری که به تحریکات مغزی کمک می کند حضور می یابد. 

اریک کولمن و ژودی تامز هم دونفر از اعضای ارکستر «فراموش نشدنی ها» هستند که هر دو آلزایمر دارند. آنچه زندگی این دو فرد را با بقیه متفاوت می کند این است که هر دوی آن ها والدین شان به دلیل ابتلا به آلزایمر از دست داده اند. موسیقی برای اریک کولمن و ژودی تامز یک پیوند بزرگ است. 

کولمن از زمان تأسیس گروه کر «فراموش نشدنی ها» در آن حضور داشته است. او چند سال بعد از اینکه متوجه شد این گروه برای دوستش لولا اوونز نیز مناسب خواهد بود او را نیز در این گروه ثبت نام کرده است.

اریک کولمن و ژودی تامز زوجی که در میان بیماران دچار آلزایمر به نماد تبدیل شده اند

تامس و کولمن پس از فوت عزیزانشان همچنان در گروه کر مشغول به فعالیت هستند. این زوج بر اساس تجربه فوت والدین و دچار شدن به عارضه آلزایمر به افراد مشاوره می دهند و به این واسطه از آنها حمایت می کنند.

 کولمن گفت: شما هرگز افراد با اهمیت زندگی تان را فراموش نخواهید کرد. واقعیت این است که با به یاد آوردن درگذشتگان آنها را به بهترین شکل به یاد می آوریم حتی اگر آلزایمر داشته باشم. من نمی توانم اسم این حال و هوا را غم بنامم و بهتر است از آن به عنوان یک یادآوری خوشایند و دوست داشتنی یاد کنم.

۲۴۴۵۷